ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.

Но самиот од тоа не чувствуваше никакво задоволство, и погледот му беше тежок, нималку детски, како кај нилски коњ.

Беа тешки повоени времиња. Фашизмот беше победен. Комунизмот објави нова ера.

Тоа беа тешки времиња за човекот на сопствената планета.

А тоа беа тешки, клети времиња на Балканот, најклети.

И затоа ги пушташе широко уздите на својата богата фантазија и лееше такви приказни за невидени и нечуени работи, што ти се чинеше, додека го слушаш, дека се наоѓаш во некој друг поубав свет во којшто не беа тешки ни маките, па ни самата смрт.

Кога ги мрдна очните капаци почувствува како да беа вденати во жица со набој, а очните јаболка му беа тешки и тврди како џамлии во очните дупки.

Кога утрината се разбудив, главата ми беше тешка како оловно ѓуле; пиев цела ноќ со Земанек во студентскиот бар, каде пристапот на средношколци им беше забранет, но Земанек и јас имавме еден пријател (брат на контрабасистот од нашето несудено џез- трио).

Нему пак главата му беше тешка, многу греана ракија и домашно вино.

„Од утре да си сакаш друг бригадир за твојата градежна бригада, чу?!“, со растреперени вилици и како да се наоѓаш под урнатините на твоето најскапо здание, што некогаш си го градел, а тоа сега се уриваше врз тебе, врз твоите раменици, те треснуваше по твоето чело, те толчеше по рацете, по лицето, в очи а, нозете ти беа тешки, како потонати и натрупани до над колениците во тие урнатини.

Ако чекорите кога Рада се приближуваше кон домот на Крстиќи, ѝ беа тешки како туч, сега чиниш ѝ се претворија во крилја.

Еднаш, еден богат сопственик на ланец ресторани, јавно вети дека ќе ја дарува со злато колку што и самата беше тешка.

Во мислите му се отвораше светот, полн со секакви потреби, нужди и страв во разни облици.

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

И во ова утро везирот беше уморен и ненаспан, ама мирен и прибран; клепките му беа тешки, а лицето како заледено во свежината на утрото.

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

Солзите што за прв пат беа тешки, ја оплакуваа неа.

Следната мисија што ја почнав пред некој месец, е во тек на расправа. Случајот беше тежок заплет.

А беа тешки времиња, во многу семејства тешко се врзуваше крај со крај, често на портите тропаше гладот.

Татковата и Климентовата пензија едвај стасуваа да се прехранат нивните семејства.

О, ние веќе знаевме, се колнам, колку и да беше тежок, мачен тој пат, сонцето немилостиво, патот отровен, тој издржуваше, ништо не можеше да го задржи, мило мое.

Нозете ни беа тешки и одвај ги влечкавме, од глава до петици бевме полни со вошки.

Изборот на фабрики не беше тежок: јавноста постојано беше „бомбардирана” со вести за штрајкот со глад во „Чик” - Куманово, дваесет и петте загубари, за случајот со „Стакларница” - Скопје...

Но патот до Рубикон беше тежок, а неговото минување вистинска мистерија.

Мандес Франс тогаш веруваше дека Израел требаше да го признае ПЛО, одбивајќи да го признае и да се сретне со Арафат пред тој да го мине Рубикон.

Онака огромен и разлутен Лазо го грабна Турчинот одзади, го свитка на коленици, велејќи му: Малку му беше тежок каменот, малку сонцето што го пече, па и камшикот уште озгора му требаше.

Судницата се исполни до последното место. Воздухот беше тежок.

Ласте беше тежок; му тежеше снагата и доколку одеше на левата страна од улицата, се зашантуваше в десно и, кога ќе почувствуваше дека го преминува работ на тротоарот, и дека му се заканува опасност од улицата, веднаш се коригираше и навалуваше в лево.

Тој продолжи: – Но тоа беа тешки воени, неизвесни времиња кога, бегајќи од фашизмот, ја загубивме родната земја! – Тогаш бевме млади...

Макар што беа тешки воени времиња, на Игор Лозински му се приреди достоинствен закоп од многубројните пријатели.

Времињата беа тешки. Неизвесни. Пред расплет.

Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.

Но и покрај тоа што беше полн до врвот, ранецот воопшто не ми беше тежок за носење, и со него на грб пешачев без проблем десетина и десетина километри по жешкиот европски асфалт.

И како во дамнешната песна на „Уста на уста“, да бидам слободен секси тип. Без вратоврска, мобилка и визиран пасош.

Тие пет лири беа тежок аманет. И пратени за среќа.

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”

Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“

Но главната компензација за него била фантазијата.

Господин Бертран ми се сврте мене и тој што вообичаено беше тежок на зборови што сѐ не ми изнакажа.

Беше тежок период за целото семејство. Но издржавме некако.

Тој како што знаете беше тежок дијабетичар.