бев (гл.) - пријатен (прид.)

Оваа игра беше пријатна и Борко имаше желба подолго да потрае.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Па сепак денот не беше пријатен. на разни страни се извикуваа разни команди, па чиниш цело време кучиња те џамкаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Некои беа пријатни, други не.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А сепак беше пријатен, особено кога ќе се насмевнеше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој се измеша со другите и допирот со нив му беше пријатен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Турчинките беа пријатни жени: ја слушаа со внимание кога им се жалеше на болештините.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таквите слики не им беа пријатни и тие се чувствуваа некако виновни пред своите совести што ја напуштија верата и својот род, станаа предавници, заради удобен живот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тоа беше пријатен излив на течни зборови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сепак беше пријатен, особено кога ќе се насмевнеше. Тогаш од неговоте очи избиваше топлина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)