бев (гл.) - покриен (прид.)

Широката маса беше покриена со зелана простирка, наменета за свечени прилики, а среде имаше вазна со цвеќе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Стани... - му повела Панде и му ја тргна чергата со која беше покриен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се изненади - бакарот беше покриен со темнозелена ’рѓа: пред него стоеше насилникот Мирон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но - што? И Иса-беговата џамија, подигната од син му, по смртта на Иса-бег на Лебното поле, како негова задужбина, и таа џамија беше убава, изградена од делкан бигор и редици тули: две од куполите ѝ беа покриени со олово, а имаше и трем со столбови врз кои стоеја помали куполи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еден дел од широкиот двор беше покриен со лозници и насекаде имаше цвеќиња: во предниот дел од дворот во март месец по земјата се ширеа бели и розови зумбули, во април потокалови и црвени лалиња, а над нив се извиваа тенките но густи како букети - бели и лилави јорговани кои расцутуваа во мај, додека преку целото лето низ дворот се ширеа бели маргаритки.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Некогашниот здрав пат беше покриен од езерото, а новиот, сечен вдолж од багери, оди по мевот на сувиот рид, сув, само по некоја дива круша.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И навистина. Утредента кога отидов таа беше покриена со бел чаршав преку глава, како што обично е во филмовите, оние трагичните што ги режираат за да плаче народот, ако нема за што друго!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше покриен со чаршаф до гркланот. Ноздрете му беа свртени кон таванот како двоцевка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Гледав во нивните лица и тела, во пердувите, крлушките, клуновите, перките, криљата, со кои беа покриени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу нив здогледав човек преправен како будалетинка, во тесни пантолони, шарена кошула и капа со туфнички.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпосле стигнавме до бунарот. Беше покриен со четири подебели штици и камуфлиран со зеленило. Лесно ги отстранивме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Целата пештера беше покриена со зелен мов како кадифе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)