бев (гл.) - нејзин (прид.)

Тоа беше нејзината изразена свесност, за сегашниот момент, толку јасно забележлива, што дури и најмал шум, создаден од околниот ветар, можеше да ја натера да мрдне со клепките и да ја промени положбата на лежење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Отварајќи ги очите Трајанка за прв пат се пробуди покрај човекот кој беше нејзина судбина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој долг ќустек, како да беше нејзин составен дел.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
За неа животот на семејството беше нејзината единствена голема отворена книга, а деновите, страници на семејството, на нејзините деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Многу радост имаше во куќата на Ефимија (сестра на Борис) додека ние бевме нејзини гости, првите два дена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш имаше поважни работи заради кои јас ја заборавав, немав време да ја посетам, немав трпение да ја слушам, немав капацитет да ја разберам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беа нејзините зборови до крајот на животот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еми, оти су стара чупе, да не ми падинат влакната... тоа беше нејзиниот одговор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Следната дестинација ни беше Загреб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Строг беше нејзиниот татко, строго ја гледаше во детството, строго ја пазеше во првата младост и така ја изградуваше нејзината судбина, неразделно од својата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мојата љубов не можеше да се управи спрема секого, па макар колку тој да жедува, таа си бараше предмет достоен за својот занес и тоа беше нејзино свештено право, пред кое паѓаше секоја предрасуда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Керол Ломбард ја чула мојата забелешка: „Актерите се стока”, и кога дојдов на објектот, затекнав неколку грла стока во мал заграден простор. Тоа беше нејзино дело.“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се појавува мажот ⥊ кој ⥊ ја дава судбоносната чаша со млеко.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше нејзиниот идеал. И татко ми така мислеше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Неверојатни беа нејзините прсти... како линии светлина врз секоја страница што ја минуваме... Би ги лижел... Би ги смукал...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Меѓу основните услови кои таа требаше да ги исполни беше нејзиното богатство да биде барем легално стекнато у минатото затоа што Трпе не сакаше да има работа со проклети пари и да го прогонуе лоша карма, а себеси се сметаше за суеверен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој беше нејзиниот смешко-водич низ градот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Незадоволство. Пак незадоволство. И само незадоволство - тоа беше нејзиниот воздух, нејзината храна - таа целата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сега дури ѝ се чини дека единствен беше нејзиниот свекор кој не се обѕираше на тоа што зборуваат и што мислат луѓето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тука беше нејзината невестинска кошула, бела како снег, со ситен алов вез, која ѝ стоеше толку убаво кога беше невеста - висока, јадра, црноока и чудно убава Бојана.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако не беше малата верверица штотуку излезена од распукнатиот плод или од сребрената корупка на муграта; Ако не беше нејзиниот лесен од по одвај разголената земја и мигот на сепнатост при нашата средба додека ме откриваше како страотно чудовиште качено на високи нозе наеднаш и самото изненадено од нејзиниот страв;
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дури и идентитетот на Рози беше соединет со невестата на неговиот предок, и тоа беше нејзиниот дух кој го заштитуваше од гневот на реката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше нејзин начин на кој го покажуваше својот излив на сожалување кон него, што беше надојдено во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас го гушнав затоа што ми беше само симпатичен, а освен тоа требаше да се мисли и на рејтингот на Партијата, а јас во тоа време бев нејзин активист, и се очекуваше наша победа на изборите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А на таа одговорност нѐ подучува животот!“ беше нејзиниот одговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури двапати ми спомна дека на здрав пораснат човек каков што сум јас таткото може да му биде пречка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нејзините последни упатства?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа и вистински изгледа наиде болката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Ете, тоа беше нејзиниот успешен изум: преѓата да не се валка по земјениот под).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар има причина таквите нешта да се сметаат за тајна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дали доверувањето и на таквите вистини личи на разголување?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ме изненади сонот“, беше нејзиното објаснување утредента.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТАША
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше при добра волја. А и не бевме гладни тој ден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или тоа беше нејзиниот начин на умилкување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чудев, зошто ваквото чувствување на нештата не го искажува со поконкретни примери и со појасни зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали навистина можела така да мисли?.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали таа навистина не знаеше каде е родена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По вклучувањето на Еми во екстернализирачките разговори за anorexia nervosa преку истражување на нејзините реални ефекти во животот, таа почна да идентификува различни практики на само- управување - дисциплинирање на телото - и само-определувања кои биле вградени во anorexia nervosa. Anorexia-та повеќе не беше нејзиниот спасител.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За своето учество во активностите на потчинување на сопствениот живот, таа смета дека тоа се активности на ослободување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа во рацете држеше фотографија на која беа нејзините деца – Херман и Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега живеам само за нив,“ рече неколкупати во текот на разговорот, секојпат кога погледот ќе ѝ паднеше на фотографијата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа додуша беа нејзините почетнички раскази - еден ден ја напиша првата реченица, во македонска поддршка и со единечен проред, зборовите се протегнаа, направија утринска гимнастика, и оттогаш не можеа да сопрат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Некаде на средината, без да зазема страна, беше нејзиниот свекор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели тоа и беше нејзина намера.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, колку таа можеше да биде искрена, кога во долапот на потсвеста на Рада сѐ уште беше нејзината најголема тајна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Нема проблем! - беше нејзиниот краток одговор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, токму таа точка беше нејзиниот екран, се гледаше себеси но и оној кој беше „искован“ од нејзиниот сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше нејзиниот брат близнак".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но вешто го избегнуваше најважното прашање, а тоа беше нејзината чесност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оваа песна беше полна со емоционална горчина, иста онаква каква што беше нејзината душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со чезата на комшијата, кој беше нејзин врсник, спакувана во војничко дрвено куферче на бате, си замина во правец на железничката во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Силниот адут што го имаше сараевката беа нејзините две деца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ѝ ветуваше дека ќе ја земеш, потоа се ожени за друга. Малку ѝ беа нејзините две деца па ги зеде и твоите поначесто да влече од планините суви гранки, да вари и да пече пченка и тикви, да пере парталосани кошулчиња.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Понекогаш бев нејзин идол, сакаше да прави работи кои ги правев и јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еднаш дури и запеа, така во сонот, проклет да бидам, голема беше нејзината мака, душата ја болеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како што наближуваа, нејзиното срце почна сѐ поинтензивно да чука, препознавајќи го и него: тоа беше нејзиниот љубен Петар. Рака под рака со Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А во земјата која ја претставував се најавуваа првите татнежи на подземните експлозии, првите националистички детонации, на поголемите нации, кои само за неколку години ќе ја предизвикаат конечната експлозија, распадот на државата, чија последна жртвена патрола бевме нејзините дипломати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во годините минати близу Јасер Арафат во Картагина, се соочував со еден друг вид на владеење, кое можеби беше единствено во светот од таков вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзе најмачно беше што повеќе не ќе може да ме штити, а мене најмачно ми беше нејзиното враќање во осамата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но и Арафат не можеше да биде исклучен од шемата на кривата на владеењето, колку и да беше нејзиното извишување подолготрајно и понеизвесно во светот, насочено кон својот крај во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка која никогаш не ги коментираше вестите, постојано нешто плетејќи крај Татко, повеќе за себе рече: Дај Боже да врне во Виетнам...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше нејзиниот однос кон виетнамското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
II Баба остана како светилник во длабоката ноќ на брегот на Езерото да го осветлува со својата внатрешна светлина патот на чунот во темната ноќ во кого беше нејзиниот постар син со своето семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За облека, за покривање, за постилање, сè беше нејзина работа, а мене ми беше доволно да се уверам дека таа ме сака и тогаш цело време можев да ѝ помагам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше нејзината крајна, најсуштинска команда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во косата имаше бели прамени, но вистински застрашувачки детаљ беше нејзината малку подотворена уста во која немаше ништо освен пештерска темница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Братство, беше нејзиното божемно име.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој свет беше далеку, не само како нестварен, туку далеку од моќта на Ема да го доживее како таков и да се вживее во него, и затоа таа, свесна барем за својата немоќ да направи било што друго, се обидуваше да го грабне она што ѝ беше на дофат. Јас бев нејзината жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја знаеше нивната слаба точка која, всушност, беше нејзина девиза: подготвеност за влегување во непредвидлива, ризична авантура, наспроти враќање назад, дома, меѓу своите, со лузните што ги носеа на челото и на газот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа гордост имаше непосреден контакт или произлегуваше од она што беше нејзин лесно видлив белег како жена која нежноста и убавината ги спојуваше со пословичните карактеристики на спротивниот пол, покажувајќи ја, во вистинските моменти, силата својствена за мажите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Операцијата сѐ уште трае“, беше нејзиниот одговор.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но, изгледа човек, во вакви безизлезни ситуации каква што беше нејзината, се надева на најневозможното...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Каков што беше нејзиниот живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа беше нејзина прва насмевка откако се врати во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И мали бебиња, каков што сега беше нејзиниот невин Карл, стануваа жртви на нивниот садизам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По таа причина единствениот пат да ја има Анѓа како вистинска анама, беше нејзиното потурчување.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Фред обожуваше ексцентрици, а Нико беше вистински примерок од тој вид: меѓу другото таа обожуваше грозни, чудни работи - што почудно тоа подобро, тоа беше нејзината девиза.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во тој момент нејзе ѝ беше сѐ едно: чупе дете за неа беше нејзина рожба, нејзина среќа и надеж во животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога беше нејзина неделата, не пропушташе да не му прати на Трајка на колибата повеќе сирење, сланина, пресен лебец, а барем дватрипати ќе му месеше ја зелник, ја витканик, ја киснато.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие две дамнешни патувања, првото во Грција, во Јанина и во Солун, а второто, во Италија, со Татко, се обидуваше да ги задржи како мигови на вечноста во себе, сосе реликвиите кои не престануваше да ги носи со себе, какви што беа нејзиното сребрено огледало, наследено од мајка ѝ која никогаш не ја видела, каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте и, сега, овие три заборавени знамиња на некогаш­ни­те држави во војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Доаѓаше со своето мало торбиче, во кое беше нејзината ноќница, нејзиното шише со лимонска тоалетна вода од која никогаш не се разделуваше, доаѓаше со чоколади за децата, со тегла ајвар или слатко, што ги беше подготвила сама, таа есен, и со книга од Татковата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзината самота беше нејзината последна тивка молитва.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тоа си беше нејзиното длабоко потиснато верување, обвиткано со густите слоеви од нејзината тишина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше нејзиното долго сонувано и замислено враќање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Немаше ништо, и не беа усни и не беа нејзини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Па тоа беше нејзиниот стар мајчин османски јазик, во кој се мешаа турски, арапски и персиски зборови, минати низ јазичното сито на времето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Впрочем, тој беше нејзин галерист; беше тоа години пред него­ вата вера во неа да се исплати, а таа се надеваше дека тоа ќе биде и ната­му, наспроти вечерашнава слаба посета.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бев збунет. Другите времиња беа нејзина опсесија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Добро, бев упатен во тие потраги, но тие беа нејзин труд а јас можев да ја придружувам, и тоа само во фантазијата потајно, и негде скраја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Говорот всушност беше нејзиниот бавен шепот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утрешниот којзнае кому ќе му припадне! ќе беше нејзиниот коментар, но ќе го соопштеше откако ќе се согласеше и ќе ги прифатеше сите мои размисли и предлози.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Зарем некој навистина ќе се трудеше, па нека е тоа и Господ, најнапред да нè измислува и да нè обликува за многу работи но и за водење љубов, а потоа, заборавајќи го својот труд а можеби и намерите, да не осудува поради игрите што ги спомнуваш?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А можеби и не врвеа сите поединости така како што сега ги средувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Будалче, тебе те лажат!“, беше нејзиниот спонтан одговор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се плашев дека моите совети, што не беа ништо друго туку поигрувања на духот, можеле да потхрануваат кај неа такви чудни замисли? Не сум сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем можела некои мои постапки да ги протолкува како подршка на идејата за другото време, за крилата, што ќе ѝ помогнат да го посети тој непознат свет што одамна беше нејзина опсесија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како дома, кога неочекувано ќе ми се наведнеше над увото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога престана да му плеска на она првомајско привидение Пепрутката, веројатно понесена од некое посебно чувство, ми го постави најчудното и најнејасното прашање: дали сум посакувал да учествуваме во некоја заедничка игра, игра во која ќе имало малку свеченост но многу возбуда?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Каков ќе беше нејзиниот одговор?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не можам да разберам што ги тера луѓето да си ги кријат бакнувањата - беше нејзиниот сега веќе поотворен коментар проследен веројатно и со невина насмевка што можев само да си ја замислам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Е, навистина ме утеши мислам беше нејзиниот коментар, а јас за да ја превозмогнам непријатната ситуација што завладеа ја посоветував да земе плескавица ако веќе решила во “Зора” да вечера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Покрај тоа, секако, најголемото злосторство беше нејзиното пристигање од Земјата пред само пет години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во тоа беше нејзиниот голем, единствен адут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поточно, таа и нејзиниот монолог, зашто Тој беше нејзиното ехо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зад неа беше нејзината мала и дебела сестра.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Денеска сабајле дојдоа двајца чичковци и ги поправија лулашките, сега можеме да се луламе! - кажав јас насмеано во еден здив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нејзината балканска одисеја заедно со нејзиното пијано ќе заврши во Берат, чиј градоначалник тогаш беше нејзиниот маж, Илјаз Вриони.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беше нејзиниот тесен премин во другиот свет, си помислив!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А јас с уште не можев да дознаам која беше Елен Лејбовиц, како изгледаше, на која возраст беше, која беше нејзината професија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, не беше нејзино да спори за неговите книги, најмногу за нивниот редослед.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XVIII. Им забрануваме на сите наши поданици, без оглед на нивната положба или професија, со сила или заведување против волјата на родителите да ги одведат децата од оваа вера и да ги крстат или да ги потврдат во католичка, апостолска или римска Црква; подеднакво важи и за припадниците на споменатата Црква, што се прогласува за реформирана, за сите се предвидени егземпларни казни. (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
VI. И да не оставиме никаква можност за немир и спорови меѓу нашите поданици, дозволивме и дозволуваме на сите припадници на споменатата вера, што се прогласува за реформирана, и инаку се однесуваат според она што е запишано во оваа одредба, да живеат и да бидат настанети во сите места и краишта на нашето кралство и земјите што ни се покорни, без да бидат малтретирани, навредувани или да бидат присилени да сторат какво и да е верско дејание спротивно на своето убедување, ниту да бидат заради тоа барани во својот дом или таму каде што сакаат да живеат. (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не, ништо во нивите односи не беше исклучено, но сега Стефанос беше нејзината следна еротска потрага. Можеби и духовна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби ние бевме нејзиниот излог.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Внатре, во зградата беа нејзините домашни, нејзините роднини што дошле да ги испратат и уште многу други патници за Москва.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да бидам попрецизна, всушност, тоа не беше нејзина туку моја книга, романот што ми го имаше ветено којзнае од кога и што со нетрпение го очекував веќе со години.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше задушно и топло и многу долго се чекаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не беше фер, брат ми да има свој роман, а јас да немам, но и не беше фер што таа толку многу одолжуваше со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)