бев (гл.) - нем (прид.)

Писмата кои беа убаво наредени во натказната беа неми сведоци за неговото каење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лежеше со набрекнати жили и беше нем; усните безгласно му мрдаа и натекуваа како под нив да играа глувчиња.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во 'рж ... стари пејзажи, литографска идила на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој не им одговараше на закачките, Седеше на своето место и како да беше нем и глув.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Оние кои го имаа видено записот (а тоа беа Граматик Граматик и отец Мида, за кои слово ви преподадов веќе), беа веќе мртви, и устите нивни беа неми, запечатени за овој свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А зад хризантемите се наѕираше во аголот памучниот палјачо. Беше нем. Тоа беше само игра.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Липањето на Калија веднаш секна. Тие се спогледаа си Марко. Што беше ова? Зарем Бошко не беше нем?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Обично беа неми, со чудни, големи очи, болни, со темен пламен, со постојано наведнати главички, нешто изгубено како да бараа по земјата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)