бев (гл.) - негов (прид.)

Краста: За тоа можат да се напишат неколку дебели томови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во рамките на друштвото работеа 22 работници, додека денес има само 1 вработен и истото моментално функционира лимитирано – само заради наплата на долговите од своите корисници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во моментот кога се прода- ваше, оваа компанија беше една од најдобро стоечките на пазарот – со финансиски резерви и депозити во разни банки и имот вреден неколку десетици милиони евра.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред продажбата на претпријатието постоеше синдикат и Божиновски беше негов член, но – од моментот на продажбата до денеска – тој увиде дека синдикалното раководство е тесно поврзано со раководството на компанијата, и наместо да помага, во многу случаи тоа практично им одмогна на работниците!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во друштвото делуваше синдикат на ниво на работодавач, а 227 Лозановски беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако цело време Агенцијата доцнеше со исплатата, за спорен период се земени само четири месеци, поточно времето од јуни до септември 2007 година – за што Мушаланов претходно и се консултираше со адвокат (С.Атанасовски), кој беше негов сосед и близок пријател.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во КПУЗ „Скопје“ постоеше синдикатот на УПОЗ – гранков синдикат при ССМ, но Зефиќ не беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во Агенцијата каде што работеше, која функционираше како ДООЕЛ, во тој период, работеа 12-13 луѓе како „обезбедувачи“ – сите, освен управителот, со облигационен договор за дело и со статус приправници!?3
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во фабриката имаше синдикат на ниво на работодавач, кој беше член на гранковиот Градежен синдикат при ССМ, и тој беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 Во оваа КПУ имаше околу 130 вработени. Пред настанувањето на спорот Зефиќ имаше работен стаж од 23 години т.е во затворот работеше од 1986 година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во фабриката имаше огранок на гранковиот Синдикат на хемија, метали и неметали при ССМ и Х.Џ. беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За време на работниот период за кој беше ангажиран, бидејќи немаше склучено класичен договор за вработување, тој немаше никакви бенефиции во поглед на здравствено или социјално осигурување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Божиновски е убеден дека и самата продажба немаше за цел развој на компанијата, туку испумпување на парите од банките во странство и преземање на имотот со кој тогаш располагаше компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според систематизацијата на работните 174 места, тој работеше на работното место магационер.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Маркетинг службата на „Киро Ќучук“ имаше своја канцеларија во Скопје и стовариште бр. 3 во село Визбегово.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
До вчера од дома жално и копнежливо го гледавме овој козји ешелон како поминува предводен од Чанга и неговите прчови, а сега бевме негов дел.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По него на неколку чекори, со пушката прекурамо, на коњ јаваше друг Турчин. Тоа беше неговиот придружник-сеиз.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Не! Твојот коњ ми ја испаси ливадата! - се прчеше вториот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце растеше и се развиваше. Крај неговата лулка беа неговите сестрички.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сето тоа, всушност, немаше значење, туку важно беше неговото расположение.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговата мана, гледано од моја гледна точка, беше неговата ситничавост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега тој беше прв, безмалку сета заслуга беше негова.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја немаше Јадранка, за да ја споделиме шегата за комшијата кој редовно, искрено речено, (а сметам дека тоа беше неговиот третман за расонување), рутински се расправаше со жената, која му возвраќаше со непрекинато заканувачко мавтање на показалецот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е тука се зезна, го знаеше тоа ... Знаеше дека не треба да го каже тоа, а секогаш го кажуваше, на крајот некако му се испушташе, можеби затоа што и тој потајно сакаше да се најде решение за тие луѓе, тој се надеваше дека ќе се најде решение барем за некој од нив, тоа „којзнае” беше негова лична надеж.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Квалитетните подготовки беа негови, негови беа решенијата и продуктивните полнења на воената каса.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Другите две вредни мечиња.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Летото секој ден тој купуваше весници, што не беше негов обичај од порано.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Песната беше неговиот збор, а кој ја разбираше?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сенка на сомнежот е филм кој мене лично највеќе ми донесе задоволство - тоа е еден од многуте филмови кои ми се најдраги - бидејќи, најпосле имав време низ приказната да ги развијам и личностите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеби вдовиците го заслужиле она што им се случило, но не беше негова работа тоа да го направи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Кој не слуша ќе го мрси вртомчето или ќе го крка дреновакот — беше неговото разбирање за правосудието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа беше војводата Петре Адев од село Ореовец, Прилепско, бивш учител и организатор, потомок на Ацета Симоновски убиен од турските зулумџии, и брат на Мирчета и Гога Ацеви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И дури пашуваше тој по Мариово, ниеден селанец не стапна во турски уќумат да тужи некого. Сѐ што имаше — им судеше Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адембег водеше сметка за нив и пригоди доста храна, а за орачите, тоа не беше негово гајле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговите најдобри пријатели и понатаму беа неговите кучиња, мешанци, како и тој вечно лути, и кои тој ги нарекуваше, сите без разлика, „чичиња“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сите што себеси се претставуваа како елита и кои профитираа од туѓа мака беа неговата мета.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа беше неговиот простор на добрината, каде што ја насетуваше близината на сите свои.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вршител на должноста беше неговиот заменик Псалтир Палигоров.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не стигна да ги прочита нивните имиња, но добро знаеше кои се зашто сите беа негови ученици, на кои им ги откривал тајните на сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беше неговиот мал празник на животот, на чардокот кој најчесто носталгично го враќаше во бурната цариградска младост.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сите заедно беа негови крила, негов воздух, живот, негово Вчера и Утре кое не го дочека.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пушката што не ја најде беше негова голема грижа, во неа го гледаше својот опстанок во осаменоста и дивината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби причина за тоа беше неговото гргорење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Двете овчарчиња беа негови другари и од училиште, и од игрите в село, а се среќаваа и во планината, иако не толку често, зашто нивните колиби беа далеку, повеќе од еден час машко одење кон југ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа утро беше негово повторно раѓање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во последните денови, од онаа ноќ кога го слушна нивното завивање преку Гола Глава, тие беа негова скриена мисла и постојан страв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа не беше неговото свесно јас, тоа беше некој друг скриен во него, некој поздрав, поупорен, посмел од него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Значи, така. Тоа беше неговиот најдобар другар, со кој седеа заедно во иста клупа низ сите класови на гимназијата, си одеа дома еден со друг и пишуваа заедно домашни задачи, со кој си ги делеа подеднакво и книгите, и симпатиите и идеалите, како да беа побратими со измешана крв од жилите на зглобовите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа беше неговото маало - Железничката колонија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зашто, бездруго тоа беше неговиот киоск, оти над челниот џамлак пишуваше на фирмата „нова” со мали и „Македонија” со големи букви.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оставајќи ја мајката да е поблиска со децата, Гого го следеше нивниот развој и со скриена надеж и со потиснат страв за нивната иднина - свесен сè повеќе дека му бегаат од раце и летаат кон некое свое гнездо, кое веќе не беше негово.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во прв ред тоа беше неговиот ментор, професор на катедра и шеф на клиниката, а потоа и неговите први ученици, сега веќ е доктори по науки и членови на комисијата пред која сè уште се исправаше неуморниот Миха.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во желбата да задржи одредена логика во замислите и да ја сочува екстраваганцијата на својот сопруг, жената на филологот, која во неделата беше негова ќерка, инсистираше да се усвои принципот замената на имињата на предметите да се извршува според класификацијата на родови и да се усклади со употребата во секојдневниот говор. 64 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овие беа вообичаени места на цивилизацијата, во кои тој беше роден и израснат, и никогаш не му паднало на ум колку анахрони беа неговите верувања и замисли во средината на овие рутински изуми на механичката ера.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку немилостиви беа неговите вилици!
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако Милан се пензионира, како ѕидар, ова беше неговиот свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едновремено почувствува жестока и огромна загуба, неповратна среќа која беше негова. Среќа што беше кратка и минлива.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше негова сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За некој однадвор, што ѕирка во овој свет од градини, што беше голем два акри и беше опкружен со ѕидови, кои беа обраснати со бршлен, и со жива ограда и дрвја, тој не значеше ништо, но за Милан беше изобилство од интереси, од кои поголемиот дел беа негова сопствена креација.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ване замолча. Што можеше да прави? И така таа вечер Ване не отиде в кино. Виновна беше неговата “тешка болест“.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тука, во селото, само Томе Манев беше негов човек.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Едната беше неговото видливо брзо растење и раскрупнување што како да се закануваше тоа да достигне крупност од којашто стариот професор дури и се згрозуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Братучед ми Методија, откако умре татко му, испофрла од дома сè што на една селска домаќинска куќа каква што беше неговата има, и ја наполни куќата со книги и семсекаков градеки џутур-мутур што во Скопје не му требал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас, во тој миг решив да му го вратам она што беше негово, а што го бев ставила во џебот уште по телефонскиот разговор, кога Јан рече дека доаѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не беше и осуда. - Не спомна ништо во врска со затворот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Вети дека ќе разговара со иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сите проблеми на округот не можело да се разрешат ако не се очешале од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тој Ведран ќе беше последниот за кого ќе помислев дека и се пикнал на Таша под јорганот“, беше неговиот заклучок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Полињата и планините покрај морето беа негови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Понесносно од ударите ми беше неговото потсмевање.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој женски ред-занаети со сновалка ѝ даде и тоа беше негов дар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Она што, пак, беше прифатливо да се види во нечија дневна соба беше неговата збирка постери и музички албуми од оригиналната бродвејска постава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И самиот тој во некогашниот живот беше негов лут противник – железен човек со челична маска место лице, низ која се пробиваше ’ржењето на разбеснетиот волк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да се биде Евреин за брат ми беше дел од судбината, нешто што му беше доделено со раѓањето, нешто што не беше негов избор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Однекаде изваде лист хартија, и рече: „Еве го списокот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговата ќерка сепак беше негов пациент; му ги соопштуваше своите тајни, надевања, соништа и копнежи, согорувајќи ги пред да станат вистински копнеж по кој би тргнала, и со кој би се одвоила од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму каде што не постои избор, во крвта, беше Евреин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ми дозволија да направам список на луѓе кои ми се блиски, кои би заминале со мене од Австрија,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми можеше да заигра фарса – да каже дека ги напишал само имињата на своите деца, своето име и името на сопругата – значи на оние кои му ги посочиле од службите како луѓе кои може да ги стави на список на блиски луѓе кои би ги спасил, па ги навел само тие имиња, само најблиските; можеше да заигра фарса – но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И?“ Можеше да игра фарса - да ни каже дека некој странски дипломат измолил да ги пуштат неговите деца, него и жена му, а самиот тој е немоќен да стори што и да е за спас на други луѓе; можеше да игра фарса, но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа зимско утро кога ме посети Ана, ми кажа дека со Зигмунд ќе одат на бања, а пред тоа ќе останат неколку дена во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се чини дека тоа беше негов оригинален пронајдок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
159. Незадоволството на Мисирков од „македонските пишувачи” од XIX и почетокот на XX век може и да се разбере, но несфатливо е како не можел да ја согледа појавата барем на еден В.Чернодрински, чии дела беа печатени или претставувани на сцената и пред напишувањето на книгата „За македонцките работи”, додека самиот Мисирков беше негов личен познаник.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Целта на друштвото беше неговите членови да се запознаат и да си изработат една програма што ќе ја реализираат во Македонија тајно од српската пропаганда.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Вистината пред сѐ, оти тој беше длабоко убеден дека кога ќе се разбере вистината, кога ќе се сфати дека тој не ја предизвика и не ја започна оваа војна, кога светот ќе успее да види низ лагите со кои го беа обвиле луѓето каков што беше неговиот пријател, таа вистина ќе го ослободи и него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Омразата и бесот што му ја завладеаја душата, му го истераа сонот и ја преплавија неговата слика за родната земја со безнадеж беа неговиот најголем пораз.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ете затоа мораше да пишува – не оти мораше да прекорува, не затоа што не можеше да патува, туку затоа што беше одбран, а пишувањето беше неговата мисија на овој свет.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот што стоеше пред него беше негова целосна спротивност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Внатрешноста на колибата беше мала и од вратата се гледаше целата, сите нејзини четири камени ѕида, а сепак и во тој мал простор, тој толку се губеше со својата ситнотија што оној од вратата неколкупати заврте со очите лево и десно низ колибата пред да го здогледа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во тој град беше неговиот дом.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Очите му беа набабрени, под нив висеа ќесички што видливо раснеа под тежина на јад и неисплакани солзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше строга со прекршителите затоа што веруваше дека треба да се знае што е ред, а таа ете денес беше негов чувар.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Колегите никогаш не го заморуваа со висока политика, со образложенија и детали, сè што им беше потребно беше неговиот глас.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не, тоа воопшто не беше неговото малку подзамижано десно око, сигурно мнозина би помислиле за него дека е стаклено, бидејќи и впечатокот беше таков, но за оној што знаеше дека тука нема никакво стаклено око, провалијата на нескладот на тоа преку секоја природна мерка подуено лице изгледаше уште поголема и уште потешка за одгатнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, не беше тоа. Беше глас, беше неговиот глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше неговиот лов и Змејко сега можеше да ги напушти карпите и да го очекува каде ќе застане во спуштањето од оние негови висини.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Молчеше, работејќи околу чајот. Тоа беше неговиот крст, неговата судбина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше неговото уловено дивојарче, по кое дури и не мораше да се искачува за да го земе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако тој ден ниеднаш не бил тука сосема сам, тој можеше да ги совлада сите работи, што беа негови, и беше среќен од тоа. Можеше да работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Празнуваше од тоа, беше среќен, што таа вистина, која сега веќе беше и негова, има и такви апостоли, како што беше неговиот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И виде: тој Дуко, што стоеше сега крај него, веќе не беше неговиот Дуко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној сакаше да доаѓа по него. Тогаш нека си доаѓа, и нека оди во триста ѓаволски мајки. Напосле, тоа си беше негова работа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И најголемите трупци питомо се наместуваа во своите лежишта, во милиметар токму онде, каде што беше неговата желба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа за него речиси како некој разговор со некој од оние ретки, стари пријатели, за кого воопшто не си се надевал дека некогаш ќе го сретнеш, таква беше неговата средба со белата снежна шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Малку се смири кога го здогледа матичарот, кој беше негов другар од гимназиските денови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од другата страна, како придружба на Рада беше неговиот пријател докторот Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада за Томо секој пат беше негов духовен водач.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Првиот впечаток беше неговата големина и распоредот на куќите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вискито му беше неговиот нов омилен пијалок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакаше повторно да го освои она што беше негово, она богатство што лежеше на неговите гради и што со усните го бакнуваше делче по делче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Више секса него кекса“ беше неговата препорака, кога помислив дека и во таа област се влегува со рестрикција по климаксот, па се уплашив за себе и за сите други како мене... во години средни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имено, кога се навршија три години од Бошевото заминување, а од никаде не стигна глас за него и Јанческите одбија, како што ги советуваа некои и како што носи редот Христијански, да му ископаат гроб и да закопаат во гробот нешто што беше негово, колку да се знае дека постоел на земјава и дека останало нешто по него, и згора на тоа во истото тоа време се случи да купат од Салиовци првин нива во Чекутки, а набрзо потоа и ливада и корија во Трн Дабје, на многумина им стана чудно од каде нив толку пари за да купуваат земја и им даде за право да си помислат и да почнат да зборуваат дека Јанчевци точна знаат оти Боше е жив и оти точно знаат кај се најдува, само, зашто така им одговара, кријат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сè до појавата на неговиот глас, немаше сомневање гласот беше негов, на Владимира Акиноски, и Потковицата одново ја поплави страв.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гледањето на епизодата„ А што правеа славните оваа седмица?“ во каде што гостин е неговиот брат беше неговиот омилен начин на безделничење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Навистина, тоа беше неговиот USB стик.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само за кратко време, беше неговата омилена парола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговите планови се движеа од мал киоск-лимонадџилница, од каде што очекуваше постојани и сигурни приходи, до формирањето политичка партија што ќе ја спаси Европа од пропаст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колкав и да беше тој имот на душата, каква и да беше неговата недостижност за другите луѓе, животот на Богдан Јанков не ќе се изменеше по седумдесет години од првото заценување над дојката набрекната од синкави жилички и млеко ако тој чувствувајќи го мирисот на 'ржта и пелинот од момчешките дни, не почна да копа со ковчестите прсти по мусандри и стари ковчези и да бара спомени од младоста, нешто што ќе го врати таму кај што бил тој што бил силен и значаен на пат без тумби и румби и под небо без допир со чад од железарници и локомотиви на натоварени возови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се виде и узна: светецот од иконата, бездруго заштитникот на селото, Никита, беше негов двојник - очи, нос, уста, се исто, дури и косата и брадата, по едногодишно небричење и нестрижење на домаќинот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
(6) Да се демистифицира алибито на делото на Duchamp за да можеме да го потврдиме неговото вистинско место, и во исто време, можеби, да се соголи она алиас на неговата личност, за да можеме да го идентификуваме со она што тој бил, тоа исто така значи да се запрашаме: од каде ова дело ја влече својата оригиналност, од каде неговиот автор ја црпе својата посебност, со други зборови, од каде така изразен прекин помеѓу тоа дело и традицијата на оние групи што создаваат иста уметност во исто време, така што ова од каде станува токму она место каде што ова дело престанува да биде оригинално за да стане изведено од некој извор, при што веќе не покажува обележја на апсолутен прекин со традицијата во внатрешноста на едно релативизирано време кое еднаш беше негово, туку на една релативистичка традиција на прекин во едно апсолутно време - времето на Историјата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Хироши беше негово бебе, негов омилен потфат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се доближи да ја види посветата, потписот беше негов.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше неговиот водечки глас на старата трогласна полифона песна од родниот крај која најчесто ја пееше и преку која се чувствуваше најблиску до своите преку границата, како да ги довикуваше со својот осаменички глас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таква беше неговата стратегија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во првата помала просторија беше неговиот работен кабинет кој водеше во најголемата просторија приспособена во библиотека со десетина високи сталажи како во сите градски библиотеки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски беше првиот човек којшто дознаваше во тоа време на Балканот за Татковото сродство и блискост на Татко со еден од великаните на нова Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа не беше неговото вообичаено подготвување за ново физичко заминување, туку беше едноставно патување во историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова беше негово второ враќање од Европа на Балканот, по првото, кога се враќаше од Париз со својата диплома на здобиен државен докторат на Сорбона и со ореолот на доброволен учесник во интернационалните бригади кои се бореа на страната на републиканските сили против фашистичкиот режим на Франко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас знаев, се колнам, сите тие бесмислици тој не ги зборува напразно, тоа беше негова голема игра, најголема и не ми се допаѓаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно, тоа можеше и да се очекува, очигледно беше неговото отсуство, господе, колку беше тој внесен во својата работа, во тоа дрво, се чинеше немаше ништо повредно за него од тоа дрво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше негов ден. Празнуваше полуде од среќа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби Аритон Јаковлески (господе, ако тоа беше неговото вистинско име, војната сè менува кај човека), можеби тој некогаш мечтаел, се надевал, можеби љубел!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Што да запомнам, Аритоне Јаковлески? - праша Кејтеновиот син како воопшто да не беше тепан; тоа беше негова најголема грешка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше негов стар занает, се колнам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Леташе, божем целото поле, целиот простор беше негов.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој бран останува човека за сите векови, се колнам. Во што беше таа негова моќ? многу непреспани ноќи, многу тешки денови ми донесоа само еден одговор, се колнам, тоа беше неговата човечка добрина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Понекогаш стриче Силе Николоски се користеше и за други работи, но тоа не беше негова вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се сети: кога во Нојовиот ковчег ќе заспијат и глувците, возможно е низ клучалка да се повлече и двогрба камила - и освен тоа, тие мислеа со неговиот мозок, беа негови медиуми, затоа повторуваа дека неговата соба е поголема од нивната.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој тврдеше дека не стигна на целта туку остана на почетната позиција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Набргу се помири со судбината. Неговата стратегија од младоста да си го подготви еден ден државниот удар и на чело на земјата да дојде еден од неговите синови беше остварена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа не беше неговиот вистински син Бургиба Јуниор, туку историскиот посинок Зине Абедин Бен Али, којшто го запре таткото на нацијата во имагинарниот дел од патот до конечното место во историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со укинувањето на мировните договори од Осло Арафат остана конечен губитник и тоа беше неговиот крај!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му преостануваше да трага по новите концентрични кругови на егзилот, по новите глобални метафори, му преостануваше да го протолкува, да го разбере времето, кога одамна беше останат без татковиот егзилски компас, да го открива правецот на своето движење во времињата кои беа негови, во кои мораше и самиот да го продолжи патот на некогаш започнатиот егзил, патот на пробивањето во неизвесноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се чинеше оти тука, во овој ракопис, најприсутна од с беше неговата душа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше неговиот коњ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уличката водеше до главната улица, а долу кај следниот свијок, ни пет минути од тука, се наоѓаше старинарницата во која ја купи празната тетратка што сега беше негов дневник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сврте. Тоа беше неговиот пријател Сајм, кој работеше во Истражувачкиот оддел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот беше неговиот живот, неговата смрт и неговото воскреснување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Какви беа неговите вистински чувства спрема Големиот Брат ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога отиде кај таа жена тоа беше неговиот прв грев во последните две години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Откако ја создадов аптекарската мрежа ширум татковината, народот полесно дише,“ беше неговиот рефрен во интервјуата што тој често ги даваше за најтиражните весници во земјата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дали почнуваше да кркори? Засипнатиот глас небаре не беше негов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што му го знаеш? Тоа беа негови зборови, а и Петреви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мораше човек да се помири со очигледното: Емин-бег не ја имаше само Струга и нејзините жители под себе, туку и рисјаните од седумте села на струшко беа негови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чинеше дека колку поневолни беа неговите постапки, свесноста за она што го прави станува сѐ појасна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За неа, неговото бегство вечерта, ноќта, беше неговото најголемо предавство кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа веќе не беа негови монолози...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како да не беше негово дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гледаше како парите се топат, и офкаше како да беа негови. Јас фрлав на рулетот, играв.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Меѓу нас речено, јас сум сега сосем убедена дека тоа беше негово детенце...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ја кладоа на кантар Јовановата тринаесетгодишна „б'лгарштина"; ја кладоа и тригодишната „српштина", но последнава натежна некако по Милановата преценка, та Јован беше принуден да фрли уште сто лири на тасот од бугарштината за да се израмни со другиот на кој беше неговата српштина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но тоа беше негова грешка: не си го организира својот дочек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зар не беше негова изрека која ѝ ја пренесе на Мајка дека живо­тот е сон, долг сон, од кој нè буди смртта!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше неговата последна лекарска печалба, не и последен удар со нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нели беа неговите капилари мртви, без функција?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но тоа не беше негов лик.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги поздравуваше опуштено, малаксано, со раката, што не беше негово обележје.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ама, не беше негово да оцени кога треба да зборува.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Идеите на дисперзија, дистрибуција и геолошка морфологија беа неговиот леб и путер. His gestalt of site was central.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Всушност изгледа очите ѝ ги побара; а можеби тоа беше неговиот начин да ја натера да го следи неговиот поглед за да ја принуди најспосле да погледне кон мене бидејќи и двајцата, истовремено ме погледнаа: Ти се допаѓа овој млад човек? - ја праша тој со зборови кои како да произлегуваа од разговор што пред тоа го воделе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи тоа попе беше неговиот втор белег.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но она што најмногу ме згрози, беше неговото објаснување дека и вујна му Манасија се стаписала кога ја здогледала неговата алатка и божем извикала „Ох, сладок на вујна, таа твоја зажарена гламја колку ли куќи ќе пеплоса!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ти се привидува” реков „Несреќно вљубените имаат нездрави очи. Не знаеше?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Удобно се смести!” беше неговиот кус коментар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ова непотребно шетање низ сомненијата само е реакција на збунетоста, ништо друго“, беше неговиот иден заклучок.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Да се внесат внатре, во домот, чардаци, а заедно со нив и она што обично се нарекува лице на куќата, тоа е навистина идеја вредна за почит“ беше неговата стручна оценка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во девет часот пристигна во разорената фарма што беше неговиот дом.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ваква беше неговата работа: стануваше во пет часот во студеното и сѐ уште темно утро и се миеше со топла вода ако работеше грејачот или со студена ако грејачот не работеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше неговото семејство -- мајка му, татко му и неговиот брат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше малку подигнат на колена, гледаше кон нас и мекаше и, колку повеќе се оддалечувавме, толку пожалосно беше неговото мекање. Чиниш плачеше, чиниш нѐ колнеше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Цивилизациските неугодности имаат врска со проблематиката на човечките импулси.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа беше негов главен вектор.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Станот на вујкото се наоѓаше на убаво место, беше весело, пријатно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Такво беше неговото мислење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му реков на татко ми дека сметам дека е речиси неверојатно неговиот шеф да се обидува тоа да му го направи нему.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По ѓаволите беше неговиот „хотел”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа не е мала работа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Поучни издигнувања!... Секогаш научни!.. Тоа беше неговата апсолутна формула.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Зеле”, неговиот ветеран, неговиот личен голем сферичен балон, се одмараше во меѓувреме во самата остава на канцеларијата, 18 Галерија Монпенсие.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Предаваше уметност на децата во Централната Академија на Бруклинскиот Еврејски Центар од 1929. до 1952. година.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој го посматраше детството како наивно спротиставување на вечната трагедија на човештвото, што истовремено беше негов најголем интерес.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Накратко, се снашол!... Не ми раскажа сè... Не му ни побарав.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Додека Бошко премираше од страв дотогаш Дико беше презадоволен од работата, зашто таков беше неговиот план: колку Бошко ќе биде поисплашен, толку тие со Лумана ќе можат да бараат повеќе од него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И кога го откри сето тоа, се втурна во собата каде што беа неговите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„ а тој само се насмевна, како да беше негова заслугата што сè се одвива според негова волја и дури тогаш седна на оној стол што му се потсечени нозете а дланките ги качи на колената; знам оти токму така постапуваше секогаш кога нешто очекува но не дај боже тоа нешто да биде од оние, лошите; а потоа неколку долги моменти со своите суви очи шеташе внимателно, како да бара нешто што намерно е скриено од него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Јас не сум се откажал од Господа. Јас го загубив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беше неговата највисока осуда.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сè што се покажа дека го знае и на кое даде потврден одговор беше неговото сопствено име.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ти беше дури и премногу воздржан, со резервирана насмевка; сите свои постапки како да ги држеше под контрола, па сепак беше и прилично учтив и внимателен; дури не ме ни праша што готвам за ручек а тоа беше неговото прво прашање кога ќе влезеше во собата; веројатно сметаше дека и ручекот е домашна тајна; само се накашла погледна лево- десно, и изгледа се сети: отиде лично надвор во тремот, го поткрена капакот на тенџерето, а јас го дочекав како и секогаш со онаа моја забелешка "виде?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Тргнал по татковиот пат“, му реков, веројатно за да те оправдам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да беше негова заслуга што некоја од тие роспии во една вечер ќе примела и ќе испратела по петмина или по седуммина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И девојките, и нивните муштерии“, вели итрецот, и тоа беше неговата најголема тајна што понекогаш ете, и јавно ќе ја соопштеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Контролорот! Тоа беше неговиот лик.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Пловидбата беше негова света задача. Го насочи бродот кон Југ. Југот ги плашеше морнарите. Оттаму бродовите не се враќаа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Оттогаш филмот станува поле на негово најинтензивно дејствување, а со сликарство продолжува да се занимава повремено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Огромно беше неговото влијание врз поп, рок, младинската и протестната култура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова е изразено во Новиот завет “Благословени се понизните, бидејќи тие ќе ја наследат земјата” или “Благословени се сиромашните со дух, бидејќи нивно е царството небесно”, и “полесно е камилата да помине низ иглени уши отколку некој богат човек да влезе во царството Божје”10.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во периодот од 1960-63 студирал англиски јазик, историја на уметност и историја, а меѓу 1963-67 бил студент на сликарство во Лондон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е видливо во животот на Исус, чиј зенит беше неговото страдање на крстот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Интуицијата се задржува и во модернизмот каде што, како што покажа Чарлс Тејлор, една од движечките сили на новиот инструментализам е желбата да му се помогне на сиромашниот.11
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, уште од детството и во текот на адолесценцијата, сликањето, како и проблемите на сликарството воопшто, беа негово примарно интересирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Твојата црвена кошула оган е кој ја осветлува есенската ноќ на еден туѓинец кој и во својот сон со зборови ја рисува својата малечка татковина која еднаш беше негов голем затвор...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Беше човекот кој правеше да заборавиш која беше твојата земја, а која беше неговата, но сепак, според изреката на Монтењ за пријателството, јас си останував јас, а тој си остануваше тој.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- За народот војска беше... негова војска и затоа му се пулеше дека беа многу и затоа што беа негова војска, чудно му беше на народот како ја држи земја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И со друг глас, како да не беше негов, Јани рече: - Изгинаа сите, го нема веќе водот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
К.К. беше негов најдоверлив соработник, задолжен за највлијателната религија во албанската историја, католичката.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XIX Единствената добра страна на мојот насилен престој во Атеистичкиот музеј, храм на антиверувањето, беше неговата дијаболична сугестивност да го забрзува во моја­та свест и потсвест, поврзувањето на мојот поранешен живот со сегашниот, да враќа во мене заборавени, речиси архетипски семејни пораки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нешто во врска со опремата, засилувачите за кои Далтон инсистираше дека беа негови, дека му припаднале по пат на одлука и жртвување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: Бароуз и јас сме блиски пријатели. Сме поминале многу нешта заедно. Бев во Тангер 1961.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толку силно беше неговото влијание. Морав да го искоренам тој Бароузовски стил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно интервју во Лондон, во еден од моите ретки луцидни моменти, реков дека разликата меѓу она што Бароуз го прави и она што јас го правам е во тоа што Бароуз едноставно ги лепи работите на хартија додека јас сѐ распрснувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нервозен и сневеселен стана, го фрли добиениот ракопис на работната маса каде што лежеше неговиот ракопис, но без да види каде точно на масата падна фрлениот ракопис така што никогаш повеќе не успеа да открие кој беше неговиот а кој е добиениот ракопис.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Она со што овој старец, Најдо, му направи впечаток, беше неговото богато изразување со постојана употреба на изворниот јазичен идиом на еден зачудувачки убав начин.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите што ги знаев таму беа неговите роднини и пријатели.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неизоставен дел од процедурата беа неговите интригантни пораки. Сакал пак да се видиме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ ќе беше прекрасно ако не беа неговата нескротлива желба за слава и пари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Единствено нешто што го вадеше беше неговиот шарм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А ние сите бевме негови најдобри пријатели.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се спушти славејот кон јасиката, која беше негова долгогодишна пријателка, да се одмори малку на нејзините гранки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Полињата и планините покрај морето беа негови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Откако му раскажав што и како се случи вчера во паркот, тој призна дека тоа било едно возбудливо доживување и ми се пристори дека помалку и му е криво што нему не му се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти, Мали, знаеш уста да затвориш? – конечно се разбуди Јане и ја подаде главата низ врата. – Што има за јадење? – беше неговото второ прашање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е фер, навистина не е фер!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Претпладнето, додека моите беа на работа, брат ми и јас ковавме план. Идејата беше негова.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега и тој ме прекорува што не им кажав за велосипедот, а тоа беше негова идеја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тоа што ќе купиш – рече Лета и продолжи да зборува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас таква боја добивам само кога сум на летување и откако ќе се печам на плажа повеќе денови, а на Игбал тоа очигледно му беше неговата природна боја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)