Не можејќи да го расипе она што беше го направил, нешто за што знаеше дека е невозможно, она што најмногу го сакаше беше извесно ублажување на суровоста за тоа што беше го направил.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А им беше извесно и тоа дека сепак има и безбојни зла и несреќи.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Животот крај реката беше извесна утеха за изгубеното езеро, но селидбите секогаш беа неизвесни и проклети, нешто одземаа, друго донесуваа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Можеби тоа беше извесно бегство од животот во светот на книгите...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)