Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Маргина 37 77 „Овој е наш“ - помисли старецот, но другиот непознат го збуни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во Наташа се разбуди искра надеж: дојде до некаков контакт, некое разбирање; но сето тоа се беше случило само во човечкиот дел од свеста на старецот, оној што исчезнуваше; само оттаму допре тој кревок знак: „не сум јас“; а внатре... внатре... во длабочината на неговата сегашна душа, тој знаеше што е со неговото „јас“; тоа стана трепет од непостоење и цицање крв. 74 okno.mk Поради тоа неговите зборови не го променија неговото однесување; изговорувајќи ги, тој неумоливо се приближуваше до ќерка си... и се впи во неа: Наташа ја загуби свеста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој беше жив; „Матвеј Николаевич“ тоа јасно го виде; и од гадење го протресе мртовечка треска; но на лицето на живиот се виде печат на некоја осуденост и скршеност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога дојдоа Вадим и Ирина, Наташа едвај беше жива.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас посегнав по зглавје од камен а каменот цврсто ме стопи во мигот...оградена со јад и болка...каменот го сомлев...го преплашив со мојот огромен страв...мајка му на Прличев можеше да ми позавиди...само да беше жива...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајка ми за ова никогаш не спомна додека беше жив татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Сега, - ми објаснува тој мене, - не е марифетот да го наполниш стомакот како што тоа го правеа сиромасите додека ти беше жив.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Револтирано промрморев: „да имаше волку храна баба ми дури беше жива, немаше сега да ја закопуваме“.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Истата приказна, ама со многу горчина и тага за разлика од онаа што ја раскажуваа кога беше жив и Павло.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Никогаш не се согласи со фактот дека се мртви.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Додека беше жив Сталин никој од социјалистичките земји не смееше да има никаква врска со Југославија и сега веќе можам да речам со Македонија, а не Србија..

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Каква ли ќе беше баба ми ако и тие беа живи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сега, од ова пусто место, од овој очај и овој крај, јас убаво распознавам време во кое некогаш бев жив...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Да не беше овој црн ветер кој сега безмилосно пустоши низ мене и јас, како и Кафка, ќе помислев: не паметам време во кое некогаш бев жив...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Чесно е тоа, рече Аларах: колку погуста нива - толку побогата жетва...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И навистина: само по неколку дена Рим прилегаше на една бесконечна клада. Останаа само неколку коњи на Аларах и песната на неговите варвари дури беа живи: Високо црно ѕвоно скриено во заборавот! ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Додека беше жив Татко, колку и да ги следев неговата судбина, неговиот живот и неговиот работен тек, особено во откривањето на сиџилите, небаре почитував некаков завет, даден пред него, во своите потраги, го заобиколував неговото цариградско време и местото на Фатхи-беј Окијар во неговиот живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога ќе откриеше некоја книга или некој ракопис, во својата библиотека, кои ги сметаше заборавени засекогаш, Татко почнуваше да им зборува на своите книги, како да беа живи суштества.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога го легнав убаво, го изнесовме со жената надвор тој котелот со зовриена вода, и додека уште беше жив го испопаривме со горешта вода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто, и покрај отвореното сомневање на властите дека станале ајдутски јатаци, а тоа никако не можеше да им се докаже, Боше и татко ѝ на Драганка беа далеку од Потковицата, тие не само што продолжија да купуваат земја, туку и од Тахир бег сѐ откупија и уште додека беше жив стрико Никола нивни се наредија да бидат трет сој, по богатство и по влијание во Потковицата, веднаш по Дамческите и пред нив Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим ни тогаш, додека беше жив и додека се расправаа, и ни сега, иако сите нешта него го посочуваат како единствен виновник за таквата состојба на Имотот и на семејството, не му се лути на татка си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само полифоните песни можеа да го поврзат со отсутните, а никогаш не се знаело, поради клетата граница, кои беа живи, а кои починати...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Којзнае дали беше жив тој Турчин во далечниот Стамбол кога пристигнав во Чифлик за да проверам каде сум најдена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога втасав во населбата веќе беше населен со колонисти, туѓоземјани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Навистина, Милан имаше право. Рози сега стана поголем дел од Даниел отколку кога беше жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако беше жив не верувам дека толку ќе се плашев од него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тој сите тие удари ги примаше со некоја селска рамнодушност, со селска упорност: беше жив пример дека селаните имаат посилен организам од сите други, дека имаат подобри нерви, дека во крајна рака, имаат и подобра интелигенција, дека кога им говориш нешто, низ едното уво им влегува, а низ другото им излегува, и дека нивната филозофија трпение- спасение, редовно дава плодови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Колку озборувања, клеветења, па кодошења доживеа додека беше жив?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Најчесто ги фрлаа ноќе, за да не гледаме ние кои се уште бевме живи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И макар што сфаќавме дека писмата и сликите што ги наоѓавме во џебовите од окрвавените воени блузи сега се само многу тежок и ужасно болен спомен, ни се чинеше дека тие беа живата нишка што со своите ги врзуваше додека беа живи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во комунистичкото партизанство тие грчко-македонски непријателства всушност ослабнаа, но и понатаму сѐ уште беа живи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Борхес избра да умре во Женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но споменот на тие години во женева времето и заборавот не ги беа уништиле, ни од далеку, туку беше жив во Борхесовото паметење, па дури стана и драга област на втората татковина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во својот “Автобиографски есеј”, 1970-та, тој напиша: “Ја познавам женева многу подобро од Буенос Аирес, што лесно може да се објасни со фактот дека во женева нема две раскрсници што се слични, па човек брзо ги воочува разликите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секој ден шетав крај таа зелена и ледена река, Рона, која минува низ самото срце на градот, а ја премостуваат седум сосема различни мостови”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега беа живи како кај некој кој сѐ видел, сѐ поминал, а сепак во него останала желбата да живее барем уште еден ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше мојот начин да преживеам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас му зборував на Рајнер, и во тие мигови за мене тој уште беше жив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ова го најдов кога бев жив, кога имав шеесетина години, запишано на парче избледена хартија меѓу листовите на една книга во мојата библиотека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Записот му го причитав (или тој сам го причита) на соседот, пензиониран професор по литератува, кој имаше исто толку години колку и јас, тогаш кога и тој беше жив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штета што не го разбравме додека беше жив!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Додека Тоше беше жив не ги перцепирав стиховите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Шокот на лицето на неговиот пријател уште му беше жив пред очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку беше жива таа веќе далечна слика, со сета заднина на мирисите и на звуците на летото и со топлите, по малку влажни, свежи усни на девојката, кои неподготвено, а сепак совршено ги пречекаа неговите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се чинеше дека воопшто не трепнува додека сончевите зраци му се впиваа во темните, речиси црни очи. Како да не беше жив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Беше уште млад кога го слушаше говорот на Стефан пред собранието, но неговиот продуховен, речиси ангелски лик сѐ уште му беше жив пред очите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А ако не ослепев, сега не ќе бев жив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата горе ја направи уште татко му додека беше жив; го купи лозјето што беше на самиот врв, а потоа почна постепено да ги купува и другите лозја и бавчи, да го освојува брегот и да пати што не успеа сиот да го купи, да стане негов господар; со преселувањето на ридот, тој ја виде и можноста да се оттргне од луѓето, да се обгради од сите зла и несреќи што го зафаќаат селото; покрај тоа, тој одовде, од овој брег, можеше многу поубаво, појасно и попрегледно да го набљудува небото и ѕвездите, што му причинуваше големо задоволство.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Да беше жив сликарот“, велеа луѓето, „ќе направеше слика во која ќе ја прикажеше белата смрт на селото“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се трупаше снегот цели четири месеци, од декември до март; кога влезе април, ги ослободи куќите од снежните окови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Орлето пуштило солѕи и му рекло: „Аа, да беше жив брат ми, не тфојте два сокола, ами двајсет да беа, пак нишчо не можеа да сторат; туку раката да му се исушит на тој, шчо го удри и го отепа!“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се расплакале пак двајцата, плакале и се гушкале еден со други.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Андонов, П.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да беше жив, прв ќе го лустрираа, со досие под име „Паркови и зеленило“, каде фигурираше како „внатрешен контролор“..

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Да беа живи децата, велам, и тие ќе плачеа за кучето, како тоа што плачеше за нив кога ми умреа, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ни вчера си се колел, ни денес ќе се колеш. Онисифор Проказник ќе се расправи со нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе видеа тие ако ни беше жив Борис Калпак, ќе видеа, сепак се поднамалил Метуш Батковец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека беше жив ѝ велев дека личи на него. Се лутеше поради таа констатација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа не беше друга, честа и здодевна приказна, затоа што мачката беше жива.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Сликата ја најде во ковчегот на Видуша заедно со неиспратеното писмо во кое му пишуваше: ”Кога веќе не дојде да го видиш сина си додека беше жив, имај го на слика: нека ти ја гори душата како што мене ми ја изгоре кога ми кажаа другарчињата негови дека се удавил во Голема Река каде што се капеле.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се опираше. Не, никако, мислеше. Никола не може да е ист и мртов како што беше жив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не фолираше: се мачеше, беше жив грч и броеше еден, два, три, четири, пет, до илјада и двапати повеќе и пак сонот не можеше да се провлече под рампата на неговата свест.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да беше жив ќе имаше синот што да му раскажува на својот татко за изминатите патишта од неговите соништа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И во своите највидовити претпоставки додека беше жив, Татко не можел да го замисли падот на Берлинскиот ѕид, распадот на СССР и комунизмот, а најмалку распадот на СФР Југославија со братоубиствените војни, создавањето на новите држави, посебно на новата Република Македонија, а најмалку дека неговиот син за кого најмногу страхуваше, оти некаде ќе се заплетка на големиот пат на животот, ќе стане амбасадор на СФР Југославија, која при завршувањето на неговата мисија ќе се распадне, а потоа и прв амбасадор на новата Република Македонија во Франција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Додека беше жив тој беше пресилно во историјата, но најмногу го мачеа неговите трансцедентни илузии со овоземски апетити.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Баба никогаш не ја разбра суштината на зборот амбасадор, макар што уште кога беше жив дедо, тој се обидуваше со многу примери да го долови значењето на овој збор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој го исполнуваше заветот на својата Мајка кога беше жива, еднаш засекогаш, да се пресели во Цариград и да биде прифатен од другиот дел на семејството.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Останаа стотиците страници во библиотеките на Татко и Камилски за заедничката балканска историја на народите низ зборовите, на кои ретко кој им го посветуваше нужното внимание, но и неопходните заклучоци за нивното долговечно постоење.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Настапија неверојатни промени на Балканот и во Европа, во кои и во најбизарните соништа не би можеле да поверуваат Татко и Камилски додека беа живи: се урна Берлинскиот ѕид, најголемата европска граница по Втората светска војна, се распадна СССР и се растури Варшавскиот пакт, подоцна низ невидени братоубиствени војни се распадна и СФР Југославија, се создадоа нови независни држави, проследени со невидени етнички чистења, прогонства, логори.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татковите книги со распоред кој беше жив говор на вистината и книгите на Климент Камилски, како среќни балканвавилонски сведоштва, остануваа како најсилен монумент на времето, како институција помоќна од сите институции со кои владееја со судбината на луѓето изминатите и сегашните режими.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во еден од заклучоците на Татко и Камилски беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не постоеше никаква надеж дека последниот заеднички проект за (без)опасните османскотурски заемки, ниту додека беа живи ниту потоа, ќе биде од некого прифатен за печатење.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но Татко ја вгнезди нашата судбина во Скопје.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неголема црна и немногу густа брада, онаква каква што можела да ја има некогаш, во подалечното минато, некој велможник под чие чудно око се градел овој или оној манастир , широки подочни коски, светкави заби - таква беше живата икона во рамката на вратата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но картата, за која впрочем им кажав дека му ја имав покажано на Борко Угрин дури тој беше жив, немаше врска со просторот на којшто беа најдени коските.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му носеше од страв да не стане Илко гробник и да ѝ тропа, да ѝ бара јадење, да рошка по долапите како што правеше кога беше жив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дел од генерациите што ги преживеале тие мачни воени години уште беа живи...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Да беше жив татко ѝ, а посебно дедо ѝ, можеби ќе се противеа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дури беа живи старите, се плашеше од нив да не доведат секој од својот „метох“ свој човек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но едно не научи. Не научи писмо и четмо и затоа не доби „посвештение“ во свештенички чин, за кое многу жалаше дури беше жив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Веќе неколку години, таа со истата кроткост и смиреност, достоинствено, влегуваше во Татковата библиотека, како кога тој беше жив.