бев (гл.) - единствен (прид.)

Висината на парничните трошоци и чинењето на овој судски спор во ниеден момент не ја поколебаа Ф.И. да се впушти во судскиот процес, од едноставна причина што тоа ѝ беше единствениот начин да створи реални можности за нејзино понатамошно оперирање и лекување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трошоците во судската постапка – и пред првостепениот и пред второстепениот суд, која траеше безмалку две години, изнесуваа 100.460 МКД (1.645 ЕУР), а работодавачот се стекна со обврската да го надомести и овој износ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа пак, беше единствениот работлив фактор во земјава, врз чии грб паѓаа сите товари од времето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Остана сосем сам, милји оддалечен од неговиот искрен и лојален пријател за кого мислеше дека во последно време беше единствениот способен за здраворазумен дијалог.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога го гледаше во тие свечености тивко да ја пее „Химна на слободата”, знаеше дека тоа кај овој човек не пее само патриотското, туку пред сè човечкото срце.  До крајот на животот, меѓусебно се гледаа со топло пријателство чија подлога беше солидарноста искусена во тегобните сиви денови на окупацијата во кои едниот на другиот си беа единствените светлини.  Кога во 1953 година островот го погоди катастрофален земјотрес и урна многу од градбите на стариот град, заедно со островските архиви пропадна и преписката на митрополитот на Закинтос со Хитлер, првиот брод со помош пристигна од Израел, со порака на која пишуваше: *„Евреите од Закинтос никогаш не го заборавија својот Градоначалник и својот сакан Епископ и она што тие го сторија за нас“*.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа покажуваше дека на Закинтос, и во новиот драматичен тек на времето, не настрада стариот дух на човечката солидарност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гронинг: Тоа беше единственото андерграунд списание, така што еден ден влегов во канцеларијата на Холивуд Булевар, а рецепционерот седеше таму викајќи „Немој да работиш за овие копилиња!“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Кажете бре, ќопеци, кажете кои сет лошите луѓе, сега ќе симнам, — беше единствениот одговор на Арслана и јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле Турците не се задоволија со овие мачења.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во миговите на разведрувања можеше да се види целото пространство, панорамата на реката, трите града, пристаништето, доковите што се збиваат покрај водата... пругата... сите бродови кои заминуваат... кои пак поминуваат малку погоре... зад брдата после полињата... кон морето, после Шатам... Тоа беше единствено чувство...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татковиот случај, и по други обележја, можеби беше единствен во државата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можноста беше единствена.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тоа време, тој можеби беше единствениот во земјата кој можеше да го толкува изворно архаичното османско писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Јас бев единствениот завршен гимназист во семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ми беше единствениот сојузник во самотијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
После долгочасовната анализа ова беше единствениот наод на кој Весел можеше да смета.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Брат ѝ Митре беше единствениот писмен човек од нејзиниот род, затоа таа секогаш одеше кај него, кога добиваше писмо или требаше да се пишува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А качувањето на Орелска Чука, тој доскоро неосвоен врв, беше единствениот подвиг што можеше барем донекаде да го смири...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не умееше да мисли. Стравот, посилен од секогаш, беше единственото чувство што студено го стегаше во своите клешти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше единствениот материјален предмет што остана од Рози и беше неуништлив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од овој аспект беше добар доктор, но беше уште подобар како човек, а хуманоста беше она поради што им стана мил на Американците и беше единствениот во пренаселениот кварт во градот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога денес размислувам, навистина сум убеден дека тогаш циркусот, покрај манастирот, беше едниственото место каде не важеа законите на околниот свет; тоа беше држава во држава, нација во нација, свет во свет, космос во космос; мало небо во големо небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Тој човек беше единствениот војник од планинава кој без да води војна си го донесе дома се она со што бил задолжен во 23от пешачки полк.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој, иако не го видел Ивана, слушнал како загинала притоа не го изустил дури ни своето име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури мислам, тој беше единствениот помеѓу оној крут партијски свет што имаше не само разбирање, туку и сериозен однос, кон слабостите на обичниот човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој Боге од Бањи беше единствениот од власта што ми тропна на вратата за да ми изрази сочувство и да ми раскаже за загинувањето на мој Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А му бил ордонанс на еден од потполковниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби тоа беше така бидејќи беше останал премногу чист и возвишен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
На Радета Стајко му беше единствено дете; Ти, пак, Стајковата надеж.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- Мислиш дека затоа делфинот... - ...беше единствениот можен спас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А како не ќе го знаеја кога тој беше единствениот амал во градот од наша вера.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беа единствените парченца кожа што му беа изложени на надворешниот свет, оти, кога се разбуди, тој сети дека е сосема затрупан со слоеви и слоеви облека, која му ги правеше чекорите потешки, а стапките низ снегот подлабоки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беше единствениот пат таткото да ја удри.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Инспекторот, наминувајќи патем во сите собички, без голема желба замина да го види апаратот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Црвениот лимен конус, макар што беше единствениот предмет во куќата што имаше некаква врска со противпожарната заштита, во инспекторот предизвика особено негодување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше единствениот што можеше да го стори тоа, само тој и Дуко знаеја да работат со пиланата онака, како што требаше да се работи со неа, и кога веќе Дуко не можеше да дојде со него, тој воопшто не се двоумеше кога се согласи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беа дојдени и гробот беше единственото нешто, што се црнееше со раскопаната расквасена земја во таа бескрајна белина наоколу, во тие снегови, во таа загиначка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дуко беше единствениот човек, кого што за сето ова време го имаше покрај себе и со кого можеше да разговара за сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше меки стапки, имаше едно проклето чувство, на половична присутност, на половична будност, еден голем дел од него талкаше некаде изгубен, но тоа беше единствениот начин да се поминат сите тие идни денови, навредлив но неизбежен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пливаше, гребеше, се влечкаше само да стигне до брегот кој ѝ беше единствен спас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само крошните на многулетните дабови беа единствена заштита од горештината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се обвини што одеше зад настаните, што беше единствената на која можеше да се потпре Рада, а таа како пасивен набљудувач не ѝ го поттури ни сопственото рамо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На патувањето кое траеше неколку часа тие заедно со музиката од автобусот беа единствените забавувачи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа не може да ги заборави погледите на тетка Маре и баба Рада, кои беа единствените поканети од целото маало и имаа можност да видат што ќе се случи во ресторанот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас сè растоварив, а тој гледа во мене со оние зелени очи, веѓите му се наежиле, би рекол ќе те лапне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Селим, Циганот, кој на својот коњ му ги пренесе неговите работи од Вишеград и беше единствениот човек кој влегуваше во неговата колиба, седеше по дуќаните и раскажуваше, којзнае по кој пат, сè што знаеше за странецот. – Асли, тој и не е човек како другите луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Шахот му беше единственото задоволство и трепереше од возбуда кога играше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа беше единствен чин во историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се обидуваше да дојде до некаков заклучок за општата борба во јазиците пред да ја започнат нивната: Може да се рече, мој Камилски, дека првиот јазик мајка, не беше единствен јазик, туку беше збир на сите природни јазици?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некогашниот аџами оглан беше единствениот на Балканот, но и во Европа кој можеше да му се спротивстави на освојувачот султан Мурат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Проклет да бидам, за ништо не би ја дал, иако таа беше единствениот мој и Кејтенов виновник за тогашните и сите подоцнешни страдања. И радости, не заборавете.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ѕвонарот беше единствениот човек затечен во домот од стариот персонал на болницата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не верувам, се чини, Сентерлевиот беше единствен таков рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Стрикото Лентен беше единствениот обичен, незначителен човек што имаше таква сила над татенцето, Токму тоа, таква голема, чудесна моќ да го запре во најголемиот бес.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој беше единствен мој пријател, сакаше да рече и пак молчеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, секогаш бев единствен носител на последиците од самоволно однесување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Министерството на љубовта беше единственото кое навистина влеваше страв.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лотаријата, со нејзините неделни исплати на огромни награди, беше единствениот јавен настан на кој проловите му посветуваа сериозно внимание.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да мисли, да мисли, дури и во ова делче од секунда што му преостанува - тоа му беше единствената надеж.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пивото беше единствениот пијалак што можеше да се добие во проловските пабови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Круме Волнаровски ѝ беше единствениот близок човек на кој можеше да му се довери и да му се предаде целосно, особено во оној дел од денот во кој, откако тој се разведе со Роза, го минуваше во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Под густите, несредени веѓи, високо кренати на челото, очите му испакнаа напред и во нив можеа да се видат капилари испреплетени во црвени мрежи кои беа единствена трага од живот на неговото безизразно лице.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој беше единствениот што ја знаеше природата на мојата „врска“ со Шефот со кој, речиси, никогаш не се среќавав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Играта во која влегувавме, голи и топли, беше единствениот начин да го скријам чувството на сожалување кон Ема која таа тмурна ноќ во која паѓаше студен дожд (впиени еден во друг слушавме како се исцедува и во рамномерен интервал тропа вода во олукот, а потоа се распрснуваа на плочникот, како кога марта упорно настојува да ја продолжи до некаков бескрај досадната морничава зима), беше нестварна и лесно предадена на мракот, во обид (не рационален, во тоа бев убеден) да и се открадне на стварноста и да заживее нов живот, во некој негов сѐ уште неоткриен дел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев единствениот што се среќаваше со него и секогаш од неговиот кабинет излегував со уверување дека е џек во професијата, дека е прецизен во одлуките и во водењето на акциите, дека во работата е како швајцарски часовник, но дека не е метал, дека пред сè е човек, дека запчаниците на тој механизам наречен часовник, постојано се поврзани со неговото срце и со неговата душа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние двајцата, сред собата простум, тој насрчен кон мене, бевме единствените живи луге овде над езерото и никаков друг здив, ни некакво ехо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Изгледаш дека тие денови ние бевме единствените гости, па љубопитно ги отворав вратите од собите, влегував во нив и им се восхитував.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неговото кафене беше единствено собиралиште, и додека едни пиеја кафе или ракија, други играа комар, а во преградата од десната страна тој ги сечеше четките на селаните или им ги светнуваше еднаш во неделата лицата стругајќи им ја брадата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— A, a, а, простено — благословено! — вели бегот, земајќи ја чашата од послужавникот, кој беше единствен во Мариово.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од ден на ден оваа мисла Стале ја ширеше по сите околни села и почна редовно да се вртка околу дабот и кладенецот Илинец, каде што сопственицата — сега вдовица, — Трна, секој Илинден колеше по едно имањце како на вакавиште да ѝ го пази свети Илија последното детенце Петка, бидејќи пред некоја и друга година беше умрел мажот и Стале и три постари деца, та Пецето ѝ беше единствената надеж на изгорената мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да ме земаше и мене. – Белки танцот со грофот Чано не ти беше еднинствениот? – Може така да се рече.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој беше единствениот биолог, присутен на состанокот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А ти ни беше единствениот учен адвокат, со диплома дури од Цариград, кај кој си наоѓавме дерман во небиднина, сите и рисјани и муслимани.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Иако Гутов ни одблизу не е секташ или изолационист, марксистичката мисла е вредна по тоа што таа школа на европската мисла беше единствена за Русија во 20 век.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И колку што си спомнувам најпрвин се сврти кон прозорецот а дури потоа го спомна она за проклетствата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А зборовите за него беа единствена одбрана, но и најтешка осуда.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа тврдев дека тешко може да се создаде живот што се разликува од другите и кој ќе се карактеризира како необичен и посебен!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како божем јас бев единствениот кој заради своето однесување на привидната незаинтересираност или поади друга причина ѝ остава на размислата слобода таа него да го надополнува и да го дообјаснува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели токму јас бев единствениот кој се обидуваше последниве денови да ја увери Загорка Пеперутката дека се лаже себеси кога мисли дека е во состојба да создаде живот што ќе поминува покрај другите без да ги допре.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Самоизмамата е најслатката храна на проклетствата – беше единствениот коментар на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Краткото дружење со Самоников ме поучи дека тој ги употребува зборовите место надежта во она негово упорно приближување кон времето што претстои.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ноќта беше единствена утеха.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
За мене нема спас. Нема лек.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
На Нумо длабоко му го отвори своето срце и му се чинеше дека беше единствениот човек со кого можеше и имаше за што да разговора.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ѕвонењето на шината за вечера, што стана толку делнично, за него е како ѕвонење на камбана што повикува на вечерна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нишката на споменот е нераскинлива и толку далеку е врзана во минатото колку што навлегува споменот во старината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Изложбата „Невиното око: Детска уметност и модерните уметници” и каталогот (од кој е адаптиран овој есеј) имаат цел да го надокнадат пропуштеното, и постапно да ни овозможат подлабоко разбирање на креативните процеси и стремежи во работата на модерните уметници.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како учебно помагало во курсот по анатомија, Хамилтон ни покажа филмови за оддолжено дејство на X-зраците на човековото тело, кои прикажуваа синхрони движења, движења на дигестивниот тракт, перисталзисот итн. Тие беа единствени. Се надевам дека сè уште се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бидејќи изложеноста на телото на такво оддолжено дејство на X-зраци доведува до масовни изгоретини и уништување на ткивото, и агонизирачка смрт освен ако човечкото експериментално животно едноставно не се докрајчи и со тоа стави крај на мизеријата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Националната држава беше единствена институција во историјата, која ги обединуваше економското управување, политичката власт и културната хегемонија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Иако детската уметност не беше единствениот извор на инспирација на овие модерни уметници, нејзиното влијание е неоспорно (макар што денес одвај се спомнува во модерните учебници).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Денес, економското управување излегува од националната држава поради глобализацијата на економијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Сезаме, отвори се - ѝ вели на аеродромската врата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кутрата, сигурно ќе се препоти внатре, олку покриена, не ќе може ни да дише, но што да се прави, тоа беше единственото што на брзина му падна на памет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ова беше единствениот ведар момент од сета таа наша посета.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не добил цел месец писмо од Аксја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, дури и тогаш, јас бев единствениот што го насетував решението.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој беше еден од малкуте што имаа храброст да ги изложат застрашувачките остатоци од таа трагедија но истовремено и да ни укаже на тоа дека нашите грешки не се прават само кон човекот туку и кон природата и животните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие се потпираат на другите кои треба да им дадат не само емоционална туку и физичка топлина”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Деперсонализацијата на композиторовата улога и самоорганизацијата на структурата имаа за цел ослободување на звуците од било чии емоции, идеи, намери, проекции, а не автоматизација на композиторовата постапка, како што често погрешно се толкуваше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сати и Веберн за Кејџ беа единствени композитори од западната традиција кои ја сфатија важноста на временската димензија во музиката; првиот, со ставот дека времето е рамка која треба да се исполни (со тонови), а вториот, со сензибилната организација на тоновите и паузите истакнувајќи го траењето како нивен заеднички параметар. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 173
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бистата на Бојс која 1946 г. ја направи Брукс ја изразува длабочината на уметниковата љубов кон Бојс, а Бојс за Ламер кажал: „Тој беше единствениот кој зборуваше, За тебе ова е единствениот можен пат“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во 1948 година Кејџ беше повикан на Black Mountain колеџот да одржи фестивал и семинар на Сати-евата музика што му овозможи, претставувајќи го Сати, да ги афирмира сопствените ставови околу проблемот на времето во музиката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Денешната структура на демократијата покажува дека ништо не е изменето во однос на неговите аргументи...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие го земаа под своја заштита и го убедија да стане уметник.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Порано, кога Бојс се интересираше за Штајнер, оваа духовна состојба (и величањето на индивидуалноста), наспроти националниот иден­титет беше свежа идеја, и по војната тоа беше единствениот можен пристап.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еднаш до двапати неделно нашите мајки нѐ бањаа во пространата кујна, која што беше единствена просторија каде што подот беше од истапкана земја.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа беше единствена со покрив од црвени керамиди за разлика од другите кои имаа покриви од некави си сивкасти плочи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Де беше единствениот човек за кого знаев дека уметноста ја согледува и покрај социјалните разлики во неа самата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Медицинскиот џип се доближи до самата граница, како последна жива закана, како трагичен епилог од сцена­риото на живата драма во која јас бев единствениот лик.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Скратува некои од податоците, за на крајот да заклучи: - Партијата беше единствена и бескомпромисна во елиминирањето на религијата во сите појавни облици кај народот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не беа единствените. Живееја во неизвесност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само езерските бранови, старите семејни бранови, ми беа единствените пријатели во просторот, само тие ме водеа кон среќните архипелази на некогашното постоење на овие простори.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа беше одушевена по повод таа преселба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми рече дека токму треба да потпише уговор за изнајмување на еден стан во таа зграда. живееја во оној удобен хотел откако се дојдени во женева, речиси шест месеци порано, и брзаа да се преселат на некое место кое повеќе ќе личи на дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес и Марија и се преселија во тој извонреден стан, но само три дена пред неговата смрт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Водата што се слеваше беше единствениот звук кој ја попречуваше длабоката и древна тишина на тој крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веројатно тоа беше единствениот пат кога Петрета Даскалот не го послушавме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ми беше жал, меѓутоа ова ми беше единствен излез од ситуацијата во која се најдов.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тие се согласија, меѓутоа за да се случи тоа требаше да се продаде станот во кој живееме и плацот од старата куќа, затоа што тоа ни беше единствениот капитал со кој располагавме и со кој можевме да манипулираме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ти ми беше единствена радост, но чувствував дека немам право да се врзувам со тебе.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И сепак те одбегнував, зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабнуваа волјата, ми ја смекнуваа десницата, зашто ти ми беше единствената врска со животот, а не требаше ништо да ме врзува со него.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Колку се радував кога го имав! Дури и го замислував како ќе ѝ стои на мајка ми, на показалецот од десната рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Важно, прстенот со жолт камен секој ден, кога шетавме со Меги низ Охрид, го меркав и секој ден се плашев да не го купи некој друг, оти беше единствен, а јас решив тоа да го сторам последниот ден, пред да заминеме, да не се случи да останам ептен без пара во џеб додека сме сè уште таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)