бев (гл.) - вечен (прид.)

Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушав, но ништо не чув, освен уморното тркалање на гласовите, а зборовите во кои тие гласови се обединуваа како да не ги разбирав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На чардакот, боса по алови чорапи, во нова алова мариовска носија, со срмени кистови, скопци, павти, решмиња и гушниче од петолирки, ги служеше Сивевите гости убавата Велика Бендерова, чиј што маж, Митре Бендеров, беше вечен момок кај Сивета, заради нејзината младост и убавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За нас, тој свет беше вечен, и имавме потреба да зборуваме за него колку што е можно повеќе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А таму надвор беше вечната зима — голема, тешка винска преса што го смачкува безбојниот покрив на небото, го смачкува како грозје, цедејќи боја и смисла и сушност од секого и ги варди децата што на скии и санки полетуваат преку стаклестите брда кои го одразуваат тешкиот железен штит надвиснат над градот, секој ден и секоја ноќ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури можам да кажам дека воопшто ништо не се промени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Недела Ноември Се сеќавам темите беа вечни, времето немерливо, непомирливо со сè, суеттата бестелесна и незаборавно убава, потребата бесконечна, а бесконечноста прекинуваше таму каде што луѓето не зачекориле.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)