Првиот чекор беше тајната, ненамерна помисла, вториот беше започнувањето на дневникот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Првите десетина средби беа тајни. Не сакаа да бидат видени.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Црвените стрелки беа тајни залихи со оружје, сите точно лоцирани и опишани.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ете, тоа беше тајната што тој не се обиде да ја проголта. Се правдаше: бил гадлив!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кратко време минаа во Италија, а потоа се стационираа во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)