Единствено и тогаш и подоцна, како за целиот свој живот што остана будна, и, се разбира, како секогаш закопчана одгоре додолу, тоа беше другарката Оливера Срезоска, нашиот помошник - управител.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Вечна и памет - реков. -Така се вели? - Таша ни беше другарка, ако се сеќаваш.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)