бев (гл.) - тој (зам.)

Историчарите по уметност обично ја одбегнуваат оваа тема сметајќи ја безначајна за историјата на уметноста и интелектуално неинтересна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Среќко: Страшен негативец беше тој Гризли Адамс но на крајот Грета со нејзините остри заби му го преполови!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, главниот аргумент на Гамбони беше тој дека вандализмот на уметничките дела не смее да се разгледува независно од уметничките и теоретските аспирации.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога неговиот питон би го сошиле врз твоето тело тоа би било вистинско чудовиште на доктор Франкенштајн, хахахаха! Дики се смешка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ниту се борев со него, сили немав, ниту предизвик ми беше тој непознат порив, што сега не ми е важен.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден толку несмасен човек беше тој мајсторот, а брат ми имаше сличен оторбешен изглед на лицето: таков го виде мојата предсмртна пакост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да, тоа беше тој збор што требаше да го запаметам, што беше важен, збор што го содржи клучот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А кој беше тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој ме застрашуваше дека ќе ме повределе со својата груба душа, ама јас не се обѕирав на тоа, пред мене тие ги исцелуваа своите болести, не беше тој во право, и немтурите се насмевнуваа пред мојата озареност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Прв бев тој, се сеќаваш, што се наведна тогаш над бунарот да видам кога пресуши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Морисеј беше тој што ја наследи Ворхоловата бизарна тематика и работа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќето од филмовите по 1968. како што се Flash, Trash или Heat, кои често му се припишуваат на Ворхол, можеме да ги следиме само како дела под покровителство на Ворхол, всушност авторски работи на Пол Морисеј.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Меѓутоа, идентитетот на Monty Cantsin и понатаму ме окупираше, сè додека на крајот, благодарејќи � на една низа од наизглед неважни а потоа и еден пресуден настан, не успеав исцело да го дешифрирам. што беше тој пресуден настан засега нема да откривам, а впрочем од писмата на Монти и онака брзо сè ќе се разјасни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нашиот сликар не беше тој ден задоволен како Драган, кој продаде слика за 200 франка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И навистина, што беше тој крив?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Џејмс Вовел беше тој што ме вработи, прво да разнесувам весници и второ како главен и одговорен за следниве активности: да одговарам на телефон, да ги правам подготовките за весникот и да исчукам сѐ што ќе ми соопштат преку телефон и во четврток да го разнесувам весникот, што значеше дека бев трет човек во канцеларијата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Џејмс Вовел ми даде простор во задниот дел од списанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кајмакамот, муљазимот и бимбашијата долго го коментираа случајот со конзулот и се чудеа откаде никна тој човек уште в зори, кој можеше да го извести и најпосле се загрижија од мислата: „аџаба навистина италијанскиот конзул беше тој господин?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кајмакамот се присети на случката во битолскиот затвор кога Гоце го насамари мудурот, претставувајќи му се како господин Модијану од Солун, и страшно се возбуди, плашејќи се да не го насамарија сега и него како мудурот во Битола. Ho овој ред од таа страна беше поштеден, бидејќи кога стигна во конакот затече суварија штотуку беше слегол од црниот ат и му подаде писмо од самиот валија со кое го известуваше дека навистина тргнал италијанскиот конзул на кого ќе треба да му ги предадат комитите, доколку немаат свршено работа со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А сега, како да не беше тој, како друг некаков човек да говореше со неговата уста: - Ти, Веле, започна полека стариот мајстор, - ти добро рече, аџамија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа и правеше огромни душевни и фзички напори да си изгради нов начин на живеење, да отвори пат за она волното во него, за она што беше тој самиот: - да се ослободи од напластените во него брачни обѕири, стеги, навики...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Колку близок беше тој со животот на Велета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А што ти беше тој, брат, чичко, другар?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да, ова беше тој момент.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози го слушна крцкањето и тропањето на еден автомобил зад неа и се тргна настрана, до работ на патот, но продолжи да оди, не свртувајќи се назад и, заземајќи поисправен став, почна поцврсто да гази зашто на себе ги почувствува очите на возачот, кој и да беше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бидејќи времето застуде, домаќинките по куќите почнаа да ги палат огништата, а мажите додека се грееја, чувствуваа благодарност за Илета Вегов - Брчалото, бидејќи да не беше тој, којзнае дали толку рано ќе имаа дрва за да се затоплат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи јас бев тој што го знаеше тоа, станав и реков: "Бидејќи ни треба уште еден човек, предлагам тој да биде некој од реакционерите наши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Една бев јас клетата и еден беше тој личниот мој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не“, реков јас, повреден што таа гледаше во Земанек и разговараше со него, како јас да не постојам, иако јас бев тој што требаше да ја изведе точката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете, да објаснам: тоа беше тој неизречен шепот што ми го донесе светлосниот бран за да ме разведри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури откако мојот спроводник повторно реферираше, но овој пат погласно, дека го привел затвореникот, иследникот бавно се сврти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече нешто но не го слушнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога се разделивме, газев со чекорите на Пенча, решен да станам таков каков што беше тој - голем и слободен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Крај трупот Кузманов со тага коњот 'ржи; и уште беше тој во крв; ја копка земјата и лад со гривата му држи на стопанот и другар прв.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Всушност, Глен, а не јас, беше тој што се нафатил да преобратува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Виновникот за очајот на Ирена, беше тој!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Костур рано беше паднал под капата на грчкиот владика, како ли му беше, аха, ми текна – Каравангелис, ли? Не, не, тогаш не беше тој.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, кога веќе се случи, тие повторно не беа свесни, како што беше тој, дека можност за избор нема.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш се почувствував рамен со него, не стар колку што беше тој, туку поинаку: сега Онисифор Проказник стануваше дете од моето коледарско детство, од некој Божик со мразулци на стреите и со укит на глоговите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не беше тој или ќе бев сега умрена не закопана, или пак посрамена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Гасне една младост, гасне едно тело. чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите. сочност, зеленило, шаренило буи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кутнатиот беше тој, и сега требаше да продолжи да оди и да си ја скрие, да си ја засолне таа своја кутнатост во колипката на неговата пилана, и тука повеќе никој и со ништо не можеше да помогне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на оној нивни соученик напред, во белата наметка и со поцрнетото извоштено сребрено барјаче. Тоа беше тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Условот за тоа беше тој да достои на тоа место, па и со празна пушка сеедно. Достоја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Совладаниот, оној што требаше да биде совладан и што беше совладан тука, беше тој, застанат без здив и исплашен под чамот, ширејќи ја миризбата на својот страв многу погусто отколку тоа прекрасно израснато дрво својата миризба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најсилното оружје на неговиот бележан пријател напред беше тој огромен, недоодлив простор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да, тоа беше тој, неговиот мршар, неговата парталава сенка и неговиот придружник, со сета своја мршарска смрдеа, веднаш под него така, за тој, ако се отпушти од меѓу своите две ветки, да му падне право во забите; - една дивинка, проклета и прогонета и од своите и го продолжуваше своето вечно кобење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Настана молк. Ана, која сакаше нешто да каже беше швркната од строгиот поглед на Томо. Томо беше тој што пресече.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А вие млада госпоѓице, - Саво беше тој што го започна разговорот со Ивона - како ви се допаѓа нашиот град?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да беше тој тука, ќе беше поинаку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас бев тој кој ѝ ги даде првите лекции за љубовта. Нѝ беше убаво, но помина“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо беше тој кој редовно ја смируваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас бев тој што те остави сама склопчена на креветот во студентската соба 1303. Те оставив сама на ветрометината на животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека тој имаше сериозна љубовна врска, таа имаше сон, а сонот ѝ беше тој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Чудно момче беше тој Атанас Дамчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чуден беше тој Јован Аиноски; со ништо, ама со ништо не си сличеше на другите свои соплеменици, поблиски и подалечни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За разлика од нив, кои беа средни по раст, цврсти, црномурести и решителни, Јован беше висок, огромен, русокос и папушлав скиталец во европејска облека.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Русокос, висок, тенок и убав како нарисан, уште малечок, во 1947-та, кога татко му Ѓоре Дамчески и деленицата нивни Божин Дамчески Штркот паднаа во затвор, беше се завлекле во Методија Андонов Чентото и Ѓорета го осудија на девет а Божина на единаесет години затвор, мајка му, Илинка Дамческа, на која останаа другите пет деца, алипниот свекор Блаже Дамчески, и сиот немал имот, го даде кај делениците во Прилеп да изучи за ковач, што сосема, сосема не му одговараше на ликата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не е познато кој беше тој Колумбо кој што прв се сети да ја изрежи горната страна на лименката и после да ја користи за чување на моливчиња и џиџи-миџи.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Силен човек беше тој, Ване Гарвранот: посилен од Баждара, пољубезен од Кузмана, попаметен од професорот Поповиќ. Не можев да не го послушам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И така, по исплаќањето на долговите. сопственик сум на имот од речиси 30 000 марки, ослободен од данок, сакан како стрико и пак имам пристап до своето кумче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главно, јас бев тој и тој, и лозот го имав в рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога доцна во ноќта Бути ги затвори капаците, беше убеден дека таа и утре вечер, откако ќе го угаси светлото, ќе излезе на прозорецот заради него. И така беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А странецот беше тој. Пред да се повлече од прозорецот, пред да ги затвори капаците, таа прошепоти: – Добра ноќ!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колкав и да беше тој имот на душата, каква и да беше неговата недостижност за другите луѓе, животот на Богдан Јанков не ќе се изменеше по седумдесет години од првото заценување над дојката набрекната од синкави жилички и млеко ако тој чувствувајќи го мирисот на 'ржта и пелинот од момчешките дни, не почна да копа со ковчестите прсти по мусандри и стари ковчези и да бара спомени од младоста, нешто што ќе го врати таму кај што бил тој што бил силен и значаен на пат без тумби и румби и под небо без допир со чад од железарници и локомотиви на натоварени возови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Резултатот беше тој што мојата работа веќе не беше омилена меѓу аматерите, дури нимеѓуние што го сакаа импресионизмот или кубизмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Секој си беше јас, секој си беше тој. Тоа овозможуваше да бидат толерантни еден кон друг и истрајни во реализирањето на нивните планови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не беше тој обично детиште, не!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таков беше тој, таков страшен! Лоша крв, нечиста.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Првпат, покорно, послушно ја наведна главата, како да не беше тој Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
О, господе, можеби сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци, Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој, нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над неа исто такво, нели...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно, тоа можеше и да се очекува, очигледно беше неговото отсуство, господе, колку беше тој внесен во својата работа, во тоа дрво, се чинеше немаше ништо повредно за него од тоа дрво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О,утрото момче! - Какво даровито, силно момче беше тој Кејтен! - Да, тој беше сила!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Преголем беше тој страв, тој чемер.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако веќе ја зборуваме вистината, каков лукав и препреден беше тој, какво вретено беше другарот Анески, тогаш ќе треба да му симнеме капа, да му се поклониме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
8. Три дни Отец Симеон пиеше како носач на парите на браќата и обземен од некои чувства, како да не беше тој оној Отец Симеон од некогашните крчми, сакаше некому да му каже сѐ што мисли и сѐ што знае за себе и за животот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дефинитивно, ја сфаќаше вистината. Не можеше едниот да го остави, заради другиот, кој и да беше тој еден и кој да беше тој друг. „Дивна е нашата игра,“ ѝ рече еднаш гаменот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Прочуено момче беше тој Мирон - ја кадреше руцата коса, носеше широка кошула со отпечатени риби и ленгери и веруваше дека девојките полудуваат по него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вака стуткан и модар од муграта, не носеше со себе ни страв ни доверба. Како да не беше тој.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Монтењ, тврдејќи дека можел да се смета за среќен и оној којшто успеал да се најде само во сенката на еден вистински пријател, сепак ја објавува својата формула за феноменот на пријателството: Бевме пријатели зашто тој си беше тој, затоа што јас си бев јас! (Parce que c tait lui; parce que ctait moi!)
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да не беше тој на претседателското место мојата телеграма сигурно не ќе стигнеше толку високо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас, пак, си го протолкував тоа на мој начин, мислев, сигурно сакал да ми помогне во моите тешкотии и маки: Да не беше тој вол, другите ќе те изгазеа, синко, велеше баба ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Продолжија да чекорат по ходникот, но сега О'Брајан беше тој што запре.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан беше тој што раководеше со сѐ. Тој ги пушташе стражарите на него и тој ги спречуваше да не го убијат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот беше тој што секоја вечер го фрлаше во зашеметеност и џинот беше тој што секое утро го оживуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да не беше тој некое од оние грабнати рисјански деца од јаничарите, кои после станаа ас Турци? се праша брзо рибарот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кој беше тој? Да не беше некој блиску? Првиот? Подалечниот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сепак, дубровчанецот беше тој што прв ја фати судбината на ибн Тајко за гуша.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Направената маст ја мачкаше врз чисти памучни крпи во густ слој, но бегот беше тој што ги ставаше врз рамото и вратот на Атиџе, секогаш смислено повторувајќи ги истите допири на ибн Тајко, колку да ја убеди во нивната невиност.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека студот штипеше, тој правеше пепелница за перењето на Калија, а кога лете доаѓаше кај нив самарџијата Димо, и на тремот со сватот Пајко се натпреваруваа во надјадување лубеници, Бошко беше тој што со мрморливо уживање ги гледаше и веднаш трчаше да ги собере расфрланите корки и резенки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако беше тој столчен, зошто и ова детиште да биде?, си рече. Таа заплака уште посилно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па размислуваше ибн Бајко: Чекај, вака: што беше тој досега?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лена беше тој ден со поголем кураж.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сиетл, кој е познат по дождовите, како да не беше тој град.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти беше тој којшто му го трасираше, на некој начин, патот и неговата иднина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мачен беше тој ден кога трчав по разни служби да ги извадам сите тие документи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Чудно, едно доживување беше тој Велигден за мене и тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во стариот закон работодавецот беше тој кој беше должен да обезбеди обука за безбедна работа на работникот (чл. 25, ЗЗР).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дека посилен во него беше тој другиот, кого неизмерно го мразеше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Учителот беше тој што на Мил му ја разви љубовта кон науката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја поткрева главата, ја нема Чана, брлогот уште е топол како што кажуваат дланкиве, а овде, каде до пред малку беше тој - студено бетер од грутка мраз!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На крајот Пол беше тој што пронајде идеално место.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мака ти сторив...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да ти беше тој жив, инаку ќе беше...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тој ја запази и со неа војводува до пред три години, та дури еден од условите за предавање што му ги постави на окружниот началник во Битола беше тој: да му ја остави манлихерата како спомен и да се служи со неа во шумарската служба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А противсоништата како што се знае Не се соништа ја биле со петокраки ја со крстови Сигурно затоа новите асолни сонувачи Јас сакам да ги честам со сок од еукалиптус Во кафулето Ленин на пристаништето во Сиднеј А вие сетики си спомнувате Дека Ленин беше тој што велеше Индустријализација плус Електрификација плус Организација Рамно на голем сон од петокраки И не туку така се вели дека баш Ленин Прв на јаве почнал да дава бесплатни часови По продолжено мижење А секој што барем малку е при себе Знае дека се што е бесплатно Отпосле се плаќа најмалку десетпати над цената.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Знаеш ли ти добро кој беше тој? – Чинам, беше министер за надворешни работи на Италија? – Токму така, но на фашистичка Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се исповедам пред Бога Свежо избричен Гологлав Со предупреда во Зборот: На почетокот беше Тој!
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Страшен беше тој збор со својата кртост.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Така секогаш почнуваше он чиј крај не можеше да се согледа; сѐ имаше свој брз крај што тој и не можеше веќе да мисли ни на почетокот. И тој веќе не беше тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
…по третата можеби четврта чинија салата четвртата можеби петта чашка лоза го прашав како ти беше тој одговори сосема мирно голтајќи сочни резниња домати се префрлав на свој терен густирав лоза со салата од домати тоа беше убедливо мое мечтаење моја игра само јас можев да ја одречам а не бев луд да го направам тоа нели…
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Белки нема да одречете дека тоа беше судбинскиот миг, во кој и злото, и тагата, и стравот, и неизвесноста, сè стоеше пред нас, исправено, грдо; и ете, тоа беше тој голем момент што ни овозможи да го здогледаме вистинското лице на нашата проклета судбина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
До мене ќе допреше нејзиниот глас преку меѓусобното радио: „Почувствува ли?“ А јас ќе одговорев: „Да, тоа беше тој.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кој ли беше тој луд што ги сместил бегалците во Прењес, токму на патот каде секој ден поминуваме со ранетите?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Требаше да внимава на својот физикус и на својата еластичност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Доволно беше тој да интервенира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа му беше многу потребно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како карпата да беше тој самиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Судијата го прашува: Знаете ли кој беше тој што влегол кај покојната Босилка, а тој одговара ње знају?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кому сега му е потребно да распредува за тие слабости на Ролан, а згора на сето тоа да го отвора и овој нов проблем: со кого спиел?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да ги заборавиме искрвавените раце на оној невин убиец. Токму така ми рековте: Тој е невин, Семјон Иванович!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ролан беше тој што сакаше да ти се придружи но Семјон и Анатолиј го симнаа од масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сè во што беше тој упатен, почнуваше и завршуваше на она: дали некој некого случајно не го навредил; некој случајно и за него да не рекол лош збор, и кој бил поводот за да се рече тоа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вие бевте тој кој молеше да ги заборавиме тие траги и несреќниот случај!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и како да правеше и некои движење за да ѝ стори пат на карпата да помине покрај него!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар знае тој дали сторил нешто и зошто го сторил тоа? Ако воопшто нешто сторил!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но чуден беше тој.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ЕЛЕНА: (Го здогледува мртвиот Михајло во аголот зад себе) Тоа не беше тој.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- И не чекајќи одговор, продолжи: - Да потсетам: не некој друг, туку јас бев тој, кој го проучи и образложи целиот план за маневарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во суштина возот беше тој кој што се движеше а сѐ си беше неподвижно и на свое место – куќите, ливадите, планините... но го имав обратното чувство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа разговараше со Оливие, поточно Оливие беше тој кој што молчеше а Изабел викаше на сет глас.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На крајот, Де беше тој што ми ја среди првата изложба во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Колку беше тој интерес поттикнуван од земјата, а колку од странство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Пред малку го споменавте нашиот преродбеник архиепископот Фан Ноли кој тврдеше дека и покрај тоа што во Албанија мнозинството се муслимани, не познава друг цивилизиран свет во кој преовладува, дури до рамнодушност, верската толерантност како во Албанија и во кој може да биде на чело на државата човек каков што беше тој, православен архиепископ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Колку многу ќе ѝ се налутев, да не беше тој чуден збор - инспирација, што ме збуни малку и ми ја смали лутината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таков беше тој Јоше. Немаше трпение нешто да каже со зборови иако сите го сметаа за умен човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Редот за пасење овци нам ни се паѓаше три пати во неделата и, сега, пролетно време, повеќето јас бев тој што одев овчар заедно со дедо Стефан.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега попот беше тој што што нè научи инаку да се крстиме: до доаѓањето на поп Доне, според тоа како нè имаше научено Петре Даскалот, кога се крстевме, главите ги држевме веднати, а откако дојде поп Доне, пред да се прекрстиме, требаше прво главата да ја навалиш убаво назад, убаво да го видиш таванот, демек небото и тогаш трите прсти да ги ставиш на челото и да речеш „Во имја Оца“ и потоа полека да ја враќаш главата назад што кога ќе речеш „Амин“ со трите прсти на срцето, главата да ти бидесвртена кон земјата ама малку накривната влево, пак кон срцето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Петре Питропот беше тој што ги најде мајсторите да ја изградат нашата нова црква и тој ги надгледуваше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Чудо беше колкав беше тој благун-и дебел и висок.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Умен човек беше тој Петре даскалот наш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Другиот пријател, како што ти кажав, со кого тој веќе се знаеше, беше тој Војне од Брезница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А во внатрешноста на гаражата, покрај тезгето, стои некој човек постар од Еда, средовечен, кого Едо го знае, но никако не може да се сети кој беше тој.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целата работа испадна како Марко да беше тој што му попушти на капетанот Мрвичиќ и тоа долго се прераскажуваше и предизвикуваше громогласна смеа меѓу војниците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За тоа што беше и како беше тој таму, никој сигурно не знае, ама затоа можеше да биде и што сака и каде што сака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па, кого го видов јас, велам, кој беше тој што ми се виде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини ако не беше тој ќе беше некој сличен на него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На чистинката меѓу грмушките непознатите седеа околу огнот и со внимание ги разгледуваа нашите велосипеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така, тргнавме Саше и јас со Бак по улицата кон баба Стеве, ама решивме пред нивната куќа да скршнеме во една од споредните улички за да не нè видат дека го шетаме кучето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Џиновски беше тој страв и ужасно темна беше таа ноќ околу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа е од оние кои би сакале да имаат брат или сестра, а нејзините не сакаат, а јас сум од оние кои ѝ завидуваат дека е единче, освен во моментите кога сме подолго време со брат ми разделени, па ми недости, како што беше тој ден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Попусто! Овој пат брат ми беше тој што не сакаше да молчи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)