бев (гл.) - тоа (зам.)

А барем да беше тоа, тогаш ќе имаше изгледи за некаква промена во мислењето, надеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тамам ќе смислам да кажам, а веќе заборавам што беше тоа што требаше да кажам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Решив уште еднаш да ги прелистам патописите што веќе ги имав. Беа тоа близу три илјади страници.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше тоа едновремено и болка и пизма, и љубов и гнев, во секој случај Карер почувствува едно силовито зрачење од ликот на високосвештеникот што и него го ободри и го исправи на столицата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го виде Германецот застанат на прозорецот, и насмевнат, оддолу, владиката ја крена раката со владичкиот стап во знак на срдечен поздрав.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И нашиов мајстор може да си припомни од тоа време неколку срдечни истории, од кои последната заврши со неговата женидба. Убаво беше тоа време!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Беше тоа ужасна работа, но траеше само неколку месеци.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А најважното беше тоа што Митра не беше турска посестрима, та Толе не се гнасеше од неа. Таа и таква Митра му се бендиса на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, не беше тоа страв од проклетството на претците: со последниот свој здив пашата веруваше дека алах нема да казни никого, кој згрешил поради љубов!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Очите на Милан ја разгледуваа земјата за да најдат знаци што ќе му го дадат одговорот за идентитетот на непријателот, зашто тој беше тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тоа беше тоа. И потоа немаше ништо посебно добро за Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бланш не се фалеше со тоа и на ѕидовите немаше слики да го рекламира тој факт, но факт беше тоа што таа порано беше Зигфилдова весела девојка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како да ти се моча, од сосема разбирливи, природни причини, но ти да изјавуваш дека од општествени причини не ти се моча; беше тоа еден вид противприроден, но затоа, општествено пожелен блуд со самиот себеси.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И затоа, во мигот кога видов дека попуштам кон него (беше тоа една летна ноќ, на кејот на Вардар во Велес, кога речиси водевме љубов), јас решив да го опоменам, да го навредам, да го оддалечам од мене; и јас ја предадов неговата збирка песни во Партијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислам дека бевме во втората година; повторно беше тоа на часот по физичко.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сонцето неверојатно брзо паѓаше зад планината, на Запад, накај Скопје; со секоја измината минута светлина стануваше поинаква; беше тоа светлина што гасне и поинаку ги обојуваше нештата од миг во миг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
7 песна Да, така беше тоа. Девојка, пак, тажна дома во собата и сама е.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Напротив, беше тоа недоразбирање што истовремено беше и логичен исход од културната различност.150 Понатаму, тоа открива една основна вистина за формата во која се јавуваат културните разлики и за медиумот во кој најфлагрантно се појавуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Единствено знаење што го имаше, беше тоа дека треба да се ужива во видливите нешта, содржајните својства на бикот Чако кој беше горе на врвот, и многуте можности да се дојде до мноштво исти такви уживања, содржајните, својства на дијамантот, што беа на дното на тесниот бунар!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Беа тоа трите млади поети – Апчо, Клапчо и Шљапчо, со хибридни физиономии меѓу слатко заморче и алчен чакал.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Првото што се пренесе беше тоа дека бикот, носен од својата болка, го пронашол тунелот, лавиринтот низ кој во дамнина опседнатите на Калето полнеле вода од реката или по долги опсади низ тој подземен пат некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бев во нижите години на осмолетката „Маршал Тито“ кога Бубите од Ливерпул го испеаја својот реквием. Беше тоа мелодијата „Облади-Облада“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Што беше тоа мајка што го роди тој крвник чијашто рака го уби Ѓорчета.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, не беше тоа. Беше глас, беше неговиот глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ, што му остануваше, беше тоа да фрли уште еднаш, а после кога виде дека ѓаволски не погодил, можеше уште да го донаправи оној свој започнат чекор и да се засолне зад дебелото стебло на чамот до себе, и уште веднаш се покажа дека беше последниот миг за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Малку се сепна од него, но сепак го пушти да излегува, продолжувајќи да останува онака отпуштен и дури после, откако замолкна, беше свесен дека она беше само уште еден вик во Белата Долина, сличен на сите оние завивања надвор, сеедно што беше тоа негов глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Обично се забираше со некоја тајфа ѕидари, ако беше тоа пролети, или пак со некоја група дуќанџии, есени, и пак заминуваше по светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа еден од оние ситни ѕидари, кои никогаш не се одделуват од чекичот, мистријата, висакот и поличето, и на кои тоа никогаш не било во состојба да им донесе многу, сѐ до еден ден, кога...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа еден заеднички поглед на човек до кого не сакаше да се добереш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ха, ха, ха, - продолжуваше Претседателот. Беше тоа едно јадро човечиште, само за неколку прста понизок од Змејка, со широки раменици и со нешто несигурно сковано и на еден чуден начин колебливо во секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа тоа едни големи фишеци, полни со црн барут и со една затка мечкин лој меѓу барутот и зрното, направено од чисто олово.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ниедно свое поминување по скелето тој не го запомни толку крваво, како што беше тоа негово последно слегување од највисокото скеле до земјата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше уште еден едвај чуен остар глас, кој можеше да биде и волчо цвичење, но кој не беше тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа тоа едни сосема бели дрвја, имаа вклапнати ветки под тежината на перниците окит; мируваа невистинити дополу скриени во овнешкото руно на небото и само понекогаш, многу ретко, тие знаеја да дадат некаков знак на живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа она, што преку целиот ден го демнеше од зад стеблата, а сега можеше да излегува и да му се приближува и тој секогаш наново можеше да го наоѓа сѐ поблиску до себе, спружен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа тоа два сосема различни односа спрема животот и секогаш останувале неизменети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа мала минијатура на црквата Св. Јован Канео од брегот на Охридското Езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не беше тоа нешто што може да се најде на улица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И беше тоа вистинско себеодречување решеноста да му го подари на Арсо кога овој заврши прогимназија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Господе, какво погано време беше тоа, и какви погани луѓе беа тие.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти се чинеше намерно сѐ убиваа, сѐ изгазуваа и уништуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што беше тоа писание само мртовци да пренесува магарето. Само мртви да го јаваат децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку наредба си е наредба и ние јуришаме. Којзнае што беше тоа?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Препознатлив знак им беше тоа што ноќе растураа летоци со втиснат амблем на два црни коњи во галоп на врвот на листот и со антирежимски пораки.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше тоа кралски балдахин, со розева постелнина.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Колку симпатична гротеска беше тоа!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Само  човек, човек слушаше, а човек никаде немаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше тоа единствениот подотворен прозорец во градот. Барем нејзе така ѝ се чинеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Беше тоа една речиси безимена човечка протоплазма која се поместуваше низ оган и крв од Исток кон Запад, но оставајќи големи траги и врз источната и западната цивилизација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше тоа нивниот последен поздрав.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заедничкото на јаничарите и језуитите им беше тоа што и едните и другите исчезнуваа толку тажно и во мрак, без зрак слава и признание, жртвувани за подемот и величината на Султанот и Папата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ех, мили деца! Ви велам, што беше тоа една касапница- ...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еј, Никола, крваво крикна под кожа. Кажи ми нешто за твојот хируршки нож. Кажи - што беше тоа живот?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Беше тоа на почетокот природно единство на водачот- револуционер и поетот на народот во потрага по слободна Палестина, која ќе функционира на почетокот, со вистински плодови на потрагата по смислата на враќањето и слободата, за на крајот да дојде до нивно разидување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш И така судбината сакаше да се најдам крај животите на Јасер Арафат и Махмуд Дарвиш, во времето кога тие го водеа палестинскиот народ кон слободата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа вистински допинг со веќе неодржливи идеали. Инерцијата никогаш не била поголема сила.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем не беше тоа зародишот на макијавелистичкото чувство дека во владеењето целта ги оправдува средствата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа сојузот на поетот и револуционерот кој траеше со децении склучен со цел да се ослободи својот палестински народ и реализирањето во родната земја по долгогодишниот принуден егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа бедно изработен комплет. Картонската табла беше прекршена, а малечките дрвени фигури беа толку лошо направени што одвај стоеја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа еден вид игра. Тие се држеа за раце кренати високо за да те пропуштат да поминеш и кога ќе стигнеа до „еве еден џелат да ти го скине вратот“ ги спуштаа рацете и те запираа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа прекрасно парче, навистина. Пергамент -хартија, така се викаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каранфилчето и сахаринот, сами по себе доволно одвратни, не можеа да го отстранат тешкиот мирис на зејтин; а најлошо од сѐ беше тоа што мирисот на џинот, кој престојуваше во него деноноќно, во свеста му беше неразделно измешан со мирисот на оние...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Беше тоа пред три години. Беше темна ноќ, во една тесна попречна улица, во близина на една од големите метро станици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Безнадежна љубов беше тоа. Ѝ помина како априлски ден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Безнадежна љубов беше тоа! И помина како априлски ден!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа чуден предмет, дури и компромитирачки предмет за еден член на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необично беше тоа што, додека го пишуваше тоа, во главата му се разбистри едно сосем поинакво сеќавање, до таа мера што се почувствува речиси способен да го напише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беа тоа само неколку зборови на охрабрување, од оној вид зборови што се изговараат во вревата на битката, поединечно нејасни, но кои ја враќаат довербата со самиот факт што се изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа една компликувана завршница со два коња.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа гравура на една заоблена градба со правоаголни прозорци и со мала кула во преден план.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа по малку застрашувачко, како поигрување на младенчиња на тигар кои набргу ќе израснат во човекојадци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не зборуваше неговиот мозок, беа тоа неговите гласни жици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа дупка од одвај десет или дваесет метри длабочина, со грамади од камен на дното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа полициска патрола што ѕирка во прозорците на луѓето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најлошо од сѐ беше тоа што преку такви организации какви што се Шпионите тие беа систематски претворани во несовладливи мали дивјаци, а тоа сепак не создаваше во нив никаков порив за да ѝ се противстават на дисциплината на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но основната и најважна причина за нивната појава беше тоа што, уште на почетокот на дваесеттиот век, еднаквоста меѓу луѓето стана технички возможна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Што беше тоа?“ рече тој изненадено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред години - колку одамна беше тоа? Мора да има седум години - беше сонил како оди низ една соба темна како гроб.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа парче хартија свиткано во квадратче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа половина страница искината од „Тајмс“ од пред приближно десет години - горната половина од страницата, така што го содржеше и датумот - и со фотографија на делегатите на некаков партиски собир во Њујорк.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но чудно беше тоа што иако Голдштајн беше омразен и презиран од сите, иако секој ден и тоа по илјадапати на ден, на платформите, на телекранот, во весниците, во книгите, неговите теории беа побивани, уништувани, исмејувани, изложувани на погледот на јавноста како бедна бесмислица - наспроти сето тоа, неговото влијание изгледаше како никогаш да не се намалува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најлошо од сѐ беше тоа што работата во никој случај не беше механичка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа фотографија и немаше никакво сомневање во нејзиниот идентитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И да ! беше тоа речиси исто како во неговиот сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необично беше тоа што изгледаше дека не само што ја загубил способноста да се изрази, туку дека дури и заборавил што е тоа што првобитно имаше намера да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Што беше тоа? Дали се токмеше во нејзината глава правата одмазда?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Наоколу прекрасно мирисаше од опијанувачката миризба на мошус и амбра. Што беше тоа, боженце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Седумдесет товари! Каква ли пара беше тоа!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше тоа некаква анамка, што ли? Не умееше да ѝ објасни на мајка си. Не, никогаш не ја беше видел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали ќе беше тоа татко ѝ на Калија, самарџијата Димо, дали попот Ставре, дали пак еден стуткан туѓинец, Унгарецот Миклош, кој по несреќа попадна во Скопје и кој, сличен во судбината со Бошко, Калија ја сметаше за единственото невино суштество во оваа превара со војни, освојувања и робење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одевме заедно назад крај брегот, по она што останало од некогашниот пат, бидејќи не беше тоа песочен брег, како кај природните езера.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар не беше тоа предупредување за многуте тајни во врска со човекот кому му бев целосно посветена, вклучително и за оваа најубиствената, што сега се откри, а кое јас никогаш докрај не го доведов до мојата свест.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се чувствував необично, не беше тоа начин на кој некогаш јас сум постоела или сум се однесувала.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За првпат соочен со наплив на нешто што управува со него, чувствуваше како од него постепено се празни надежта за сѐ она што не беше тоа очекување“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се белееше по некоја овошка, но не беше тоа некоја богата глетка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Зошто ми беше тоа: само додатно оптоварување на душата, додатно прашиште во куќата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Каков мајтап ќе беше тоа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше тоа љубов на прв поглед. Љубов која продолжи во брак и во живот на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беа тоа луѓе од двете вери: рисјанската и муслиманската, од различни националности.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но изгледа не беа тоа вампирите што тебе ти се прикажуваат. Некои сосема понормални лигуши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се случува со нашата душа после смрта? Што беше тоа петинг…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Доста!! Доста!!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И така беше тоа секогаш, на планетата Венера, и ова беше училницата со децата од мажите и жените што со ракети дојдоа ваму, во овој дождлив свет, за да основаат цивилизација и да го минат својот век.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не е в ред?“ ја гледаше оваа жена и, да, беше тоа неговата жена, беше тоа некој нему познат, и ова е нивниот дом со висок таван и изветвени тапети.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бартон седеше и долго ја држеше в рака слушалката. Срцето неизмерно го болеше. Каква лудост беше тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се бричеше внимателно зборувајќи ѝ на жена си во бањата, а таа во меѓувреме ги подготвуваше јајцата и шунката или палачин- ките или веќе што и да беше тоа утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не ќе мораме да мислиме на него секогаш кога Јупитер или Сатурн или Марс ќе го осветлат вечерното небо Беше тоа нешто друго.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа почувствува нешто. Беше тоа студена бела светлина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не беше тоа „Кралевите на воланот”!... Не беше тоа за блаботење!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас ќе ти најдам работа! Доволно се грижам за тоа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Остави ме да се погрижам на мира!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но што беше тоа што се случи одеднаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Еднаш баба му му се налути на Зоки. Веќе не знам зошто беше тоа, но му рече: „Срам да ти е, Зоки, не зборувам повеќе со тебе.“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Насмевката ѝ вели: „Што беше тоа? На кого се жалиш? Зошто?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше тоа шарено змијче, долго највеќе десетина сантиметри.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сето тоа го правеше амфетаминот, но најинтересно беше тоа што Били умееше да ја пренесе атмосферата на оние кои воопшто не беа во тој фазон: обично луѓето на спид правеа нешто што им беше само на нив интересно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Агресивната само-експресивна апс­ тракција стана старомодна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш ќе му го исперев газот, па ќе го „опичев“. Беше тоа многу слатко. А и тој беше згодно момче.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но уште полошо беше тоа што одредени критичари беа спремни ваквите дела да ги примат како сериозни уметнички дела, меѓу кои и Џин Р. Свенсон од Art News и историчарот на уметност Роберт Росенблум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доволно навредливо беше изложувањето на сликата на Дик Трејси како уметничко дело од страна на Енди Ворхол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Клинците ги отфрлаа обичаите и облеката заради кои изгледаа како нивните родители и одненадеж сѐ се промени - татковците и мајките се обидуваа да изгледаат како нивните деца.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше тоа долга зима кога патувачкиот караван поаѓаше од другата страна на хемисферата, од каде што сите се родивме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И после животната далга потребна е инкарнација на душата, евокација и ескалација на спомените од детството, необична синхронизација и еквалибриум на вкусовите и возбудливите задоволства насекојдневието, валоризација на фасцинантното патување низ животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бре, бре, што насмевка ќе беше тоа, да ти го раскине срцето со нож од јагоди...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дискретно си забришуваше солза, спонтано стркалана низ образот - беа тоа солзи радосници, чувството на блискост со младата генерација...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не беше тоа никаква куртоазија, туку силно внатрешно чувство на достигната полнота при едно читање, кое ти го надополнува дотогашниот живот со нешто возвишено кое дотогаш не си го очекувал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа книга, како дел од есенцијата на мојата балканска егзилска сага, беше еден вид преуранета проверка на синот на емигрантот, нараторот, дали беше дојдено времето за враќање од егзилот во родната Албанија, беше тоа едно ѕиркање во пеколот кое можеше да заврши кобно...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
ЕВТО: Ебати животот. СУЛТАНА: Што беа тоа погани усти. Малку малку, како кому ќе му текне пцуе по животот. Сѐ животот им е крив.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Беше тоа премачн искушение, единствената утеха што ми преостануваше...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакаше да го демократизира јазикот, беше тоа цела борба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сорбона, докторите и сето тоа, тој беше против.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите зборови јас многу-многу не ги кладов на умот зашто цело време гледав што ќе прави Киле. Фодуло дете беше тоа Киле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Иконостасот беше тоа што најмногу ја разубавуваше нашата нова црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јас будалата се вратив. Друго беше тоа. Ја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Најлошо беше тоа што при секое сеќавање на сонот наместо да се сеќава на подробности и да го исцели како што планираше, нејзе од сеќавањето ѝ бегаа нови детали.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пак му се јави епилепсијата, ако беше тоа, и го тера да зборува со Теменуга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што беше тоа ноќеска, си велам, дали беше сон или друга вистина?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше тоа подмолен удар со подмолна болка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали беа тоа трите дела на Македонија или обична подвала, што се вели, подадена шипинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не беа тоа провирни јадења, туку тешки и мрсни кои набргу се залојуваат и ти се лепат на устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Див нагон беше тоа, страст, страшилиште.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што беше тоа сонце? 37.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше тоа некој одблесок од снегот и од ѕвездите однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, јас видов, слушнав, но не со ушите, не беше тоа звучна реченица, тоа беше комуникација како во соништата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби така мислела зошто сите мои бивши се слаби, ама да знаеш, ако беше тоа причината, јас ќе ти кажев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дали беше тоа клетва, дали беше твоја желба... Ах, драги, зошто стори така!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дали беше тоа моментална збунетост или еден вид преодна фаза во животот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секој седнат на своето место во дневната соба, гледавме телевизија или разговаравме. Обично беа тоа интересни муабети.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Работењето во Клубот, ми одеше малку тешко. Не беше тоа како келнерската работа која ми беше добро позната.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Беше тоа фантастичен и смирувачки зимски пејсаж. Идеален за галење на расплаканото дете во себе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Занемев додека слушав. Не дека беше тоа нешто неочекувано од Стомачето, но иако толку добро го знаев секогаш успеваше дополнително да ме изненади со своите каприциозни постапки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сите бевме премрени од страв и не знаевме што да сториме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)