Најчудно беше тоа што тој не осети никакво живо задоволување; субјективно тоа впивање и варење беше исто онолку мртво како и цицањето крв.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Гласот ѝ беше здебелен, темен, заповеднички.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но очите на мртовецот ширум се отворија, дишеше сосема како човек; беше здебелен, посебно во стомачето; и дури се помокри под себе со крвава, како детска, мочка.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)