Рабовите на мојата животна гуња прскаа и јас барав пат да се извлечам од тој задушен правоаголник во кој единствена знаменитост беа петте беспризорни пасторчиња на маштеата судбина и тројцата распеани студенти, од кои еден веќе се сомневаше во животот, во луѓето, во себе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Беше пет метра црвена свила, велам, за да сошиеме македонски знамиња, а не бугарски.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)