двесте (бр.) - лира (имн.)

— Значит, петстотини ако дадат ќе оставиме да носат главите до кајмакамот, ако не нека одат кај Петре нивни, — беше последниот збор на бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кадијата од Прилеп секоја година земаше по стотина двесте лири од секое село и спорот не го решаваше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се изнамаваа Турците и на овој коџабашија, аази и повидни селани, ги затворија скоро половината од селаните, зедоа и тука двесте лири, и пак ги пратија сите во Прилеп да ги плаќаат Толевите греови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се позамисли и ги праша другарите. — Двесте лири — рече Андон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Седум осум села, ете го, помина; ич малку, по двесте лири од село зеде, господ виделото да му го земе; тохо шо вајда дека ќе ти кажа, зар да не ни и подели нам со тебе! — одговори Андон и се потруди да се насмее, стенкајќи повторно од болките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие за секој случај го известија битолскиот валија и за овој напад во дивото Мариово, но тој тогаш си имаше поголеми главоболии со оние востаници што ја презедоа Баница, Невеска и Смилево, a особена грижа му задаваше Крушево, откаде Никола Карев со своите четници и востаници го напади јузбашијата Сулејмана со целиот негов гарнизон и сета турска власт и ја прогласи Крушевската република.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Де ако смее некој од полчивци нека а погази ваа моа пресуда!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако не дадат, жими вера, пак ќе врзиме ортомите каде вчера и вистински ќе обесиме, — го прифати предлогот и јузбашијата, кој му се виде некако несправедлив; бегот да земе триста а тој двесте лири, но од друга страна и редот си е таков.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)