Беа поборници за љубовта, а не на парче хартија на која се потпишани двајца сведоци.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Потоа, сопственикот како тужена странка, пред судот повика и двајца сведоци кои во тој момент беа вработени во неговата компанија, но овој пат тоа беа постари работници кои беа пријавени во АВРМ и беа на повисоки надзорни позиции – кои под притисок или можеби и со согласност, бидејќи се директно зависни од сопственикот за својата материјална состојба, сведочат против младиот Јакшиќ кој критичниот и кобен ден кога се случи несреќата, во име на пожртвуваноста за доброто на фирмата, а со цел „работата да не трпи“, изгуби најмногу од сите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ова е толку симптоматично, што сосема е чудно како судијката (В. Каловска како претседател на советот) го вреднуваше овој факт како веродостоен и му поклони безрезервна верба, кога оди далеку од секоја нормална логика.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
„Допрениот“ не иде (ко што е ред) кај Благоја Железничарот, туку одма наоѓа двајца сведоци и те тужи за два милиона долари оштета.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
За до четврто, најдоа двајца сведоци, па по принципот „ние за тебе, ти за нас“, сите три зедоа потврди, демек завршиле, ама архивата изгорела за време на војната и така дипломите не можеа да ги презентираат како доказ.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)