двајца (бр.) - се (зам.)

Веќе сме наседнати да конферираме, а крај нас едни двајца се размавале со мечовите и секој час треба да се види кој кому ќе му ја отсече главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мајсторот што падна беше еден турнибука со кого двајцата се намачивме кога ја правевме куќата. Беше такво будалиште.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Ќе гориме вас живи, жими вера, ако не теслимите, — пак се провикна кајмакамот и му ги преведе на турски своите зборови на бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Двајцата се испотивме, а мене на десната дланка ми излезе плуска.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не било лесно да се сече со пила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко предложи да пресечам уште едно парче од метро и пол, за на средина, како надолжна оска - за да биде поцврсто. И тоа го сторивме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не поради некаква сентименталност, туку едноставно што знаеше од искуство дека многу работи што однапред ги планира човек - не секогаш се исполнуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше навистина необичен и пред се весел тој наш разговор, и мислам дека од него не се изроди никакво недоразбирање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако пребројавме, излеговме пред логотетот и советот и рековме: „Одречно е, оти само двајца се согласни, а единаесетмина – не“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој миг и двајцата се заколнаа дека никогаш повеќе не ќе ги отворат тие поглавја од животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И двајцата се подготвуваа за напад.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше како некоја маѓија, од која оние двајца се растопуваа во таа млечна нестасаност на виделината, бидејќи тука всушност како да немаше никакво оддалечување. Сигурно затоа што им ги гледаше само грбовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш сепак и оние двајца се насмевнаа за нешто и уште веднаш и нивните лица станаа црвени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш двајца се урнале врз него со сила на лавина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без негова волја и движена со нагонот што се пренесува со човеково семе од колено до колено, неговата десна рака замавнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ликовите на двајцата се сплескуваат, се обезличуваат, се потопуваат во ноќта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Двајцата се ракуваа кратко, ладно и формално.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Двајцата гргнаа да се смеат. И двајцата се смееја за истата причина.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Двајцата се онерасположивме што не можеше да си го купиш костумот. Тогаш смисливме една завера.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А за да падне мостот во широкиот вир кога ќе сакаат, тие врзаа по една ортома на двата краја на мостот и двајца се решија да се скријат во густиот врбјак, та кога ќе се накачат напаѓачите, да ги тргнат ортомите, да се урне мостот со сите луѓе што ќе бидат на него и да се издават во вирот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А кога двајцата се најдоа во канцеларивчето на чичка Васка, тој кусо им кажа: „Еден шлакнат во Брамптон ја продава гаражата. Пошто-зошто ќе ја даде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Двајцата се загледаа пред себе да видат погодно камче, но немаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Крај ѕидот на куќата се неколку мали столчиња и тиа двајцата се сместија на нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А на крајот од улицата гледаме двајца се прпелкаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со полни кошници грозје, набрано од лозјето под Карадаг, тие двајцата се упатија во сарајот на санџак-бегот, но едниот сепак посмел од другиот, зашто си ја немаше мувата на капата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Истиот миг ние двајцата се смиривме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Саше ме гледаше право в очи и ништо не му беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)